Búnaðarrit - 01.01.1991, Page 26
gaf góð ráð og naut vinsælda og virðingar. Hann var þakklátur vinum sínum
og samstarfsmönnum í forystu bændastéttarinnar fyrir þetta. Árið 1966, er
hann brá búi, tók hann að sér afmörkuð sérhæfð störf á skrifstofu
bændasamtakanna, fylgdist vel með öllum málum og oft var til hans leitað.
Einar var í sjón og raun hið mesta karlmenni og byggði upp á unga aldri
andlegt og líkamlegt þrek, ekki síst í átökum við máttarvöldin á sjó og landi.
Þetta kom honum og reyndar samferðamönnum hans að góðu haldi í
vandasömum skyldustörfum fyrir bændastéttina. Velferð og afkoma
bændastéttarinnar var honum í senn hugsjón og takmark, og einbeitti hann
sér að þeim málum með skynsemi og skyldurækni í fyrirrúmi.
Enda þótt Einar væri búsettur í Reykjavík og stundaði sinn búrekstur
þar, var hann af hugsjón baráttumaður og bar hag og lífskjör bændastéttar-
innar fyrir brjósti. Hann var alla tíð nágranni fólks í mesta þéttbýli landsins
og þekkti lífskjör þess og hugsanagang. Þá hafði hann aðgang og félagslega
gott samband við forystumenn atvinnulífsins jafnt launþega og vinnu-
veitendur. Hann miðlaði þessum forystumönnum í kjarabaráttunni fróðleik
og upplýsingum sem stuðlaði mjög að góðri samvinnu milli bænda og
annarra stétta. Þá skildi almenningur þýðingu hinna dreifðu byggða þó að
nú hafi misvitrir menn reynt að koma óorði á fólkið í sveitum landsins. Þá
voru enn í heiðri höfð þessi orð Jónasar, sem hann hafði ort öld áður:
„Bóndi er bústólpi, bú er landstólpi, því skal hann virður vel“.
Einar var gæfumaður í einkalífi sínu og naut samvista við eiginkonu og
dótturina Þórunni. Hún giftist Jóni Guðbrandssyni, dýralækni á Selfossi, og
eignuðust þau 9 börn, allt hið mannvænlegasta fólk. Einar missti konu sína
1968 og var það honum svo sem vænta mátti erfitt, en endurminningin og
afkomendurnir bættu vel úr þannig að á seinni árum undi hann eftir atvikum
glaður við sitt.
Vinir og samherjar um land allt kveðja nú Einar í Lækjarhvammi með
virðingu og þökk í huga.
Minningin lifir.
Jón M. Guðmundsson,
Reykjum.
XXIV