Morgunn - 01.06.1921, Qupperneq 23

MORGUNN
17
Og hann aneri aér við með háðglotti og hló til fjöld-
ans, til þess að fá samþykki hans.
En þá stóð einn þeirra upp og tók hann til hliðar.
Sá maður hafði setið innan um hina og var eins subbu-
lega til fara eins og nokkur hinna. En einhver ljúf-
menöka var i hreyfingunum og einhver yndisleikur yfir
honum, sem við furðuðum okkur á.
Hann talaði stundarkorn við yfirvaldið fyrverandi, og
því næst komu þeir aftur til min, og þessi félagi hans
sagði: »Herra, þessi maður skildi ekki að fullu, við hvað
þú áttir, og honum var það ekki heldur ljóst, að þú ert
hingað kominn til þess að hughreysta hann, en ekki til
þess að stríða honum. Honum þykir dálítið fyrir því, að
hann lét sér um munn fara við þig orð, sem ekki voru
sæmileg. Eg hefi sagt bonum, að þið hafið þekst dálítið áður.
Gerðu nú svo vel, að fara aftur að tala við hann, en ekki
um konuna hans, því að enn getur hann ekki sætt sig
við það, að hún skuli hafa yfirgefið hann — hann litur
þeim augum á frávist hennar«.
Mig furðaði mjög á þessari ræðu. Hann sagði þetta
svo stillilega. En alt í kring var áfloga-hávaði, og inn
í hann vöfðust org og blótsyrði frá hópunum kringum
eldana.
En eg þakkaði honum fyrir og fór til mannsins, sem
eg hafði þekt. Eg fann, að aðalerindi mitt var við hann;
þvi að eg hafði fasta sannfæring um það, að auðnaðist mór
að hafa áhrif á hann, þá gæti hann orðið verkfæri okkar
til þess að breyta stefnu hinna, því að hann sýndist ráða
miklu meðal þeirra og vera atkvæðamaður þarna.
Svo að eg tók um handlegginn á honum, nefndi nafn
hans og brosti, og við gengum saman um stund. Smátt
■og smátt kom eg honum til þess að tala um jarðlíf BÍtt
og vonir stnar og fyrirtæki og óhöpp, Og að lokum Um
nokkurar af syndum BÍnum. Ilann var ekki ÍÚ8 á að
kaunast við þær. En áður en eg skildi við hann, lofaði
hann mér að flnna að tveim atriðum og kannaðist við, að
2