Morgunn - 01.06.1921, Síða 24

18
MORÖUNN
í þeim efnum hefði eg rétt að mæla. Með því var mik-
ið fengið, og eg bað haun að hugsa um þetta alt, eins og
eg hafði lagt það fyrir hann. Og eg sagðist mundu leita
hans síðar og tala við hann, ef hann langaði til þess. ÞA
tók eg fast og vingjarnlega í höndina á honum og yfirgaf
hann.
Eg sá hann setjast, draga hnén upp undir hökuna og
taka handlegíjunum utan um fótleggina. Þegar eg sneri
mér frá honum, starði hann inn í eldinn i djúpum hugs-
unum.
En eg vildi ekki halda áfram ferð minni, fyr en eg
hefði fundið og talað við hinn manninn. Hann virtist svo
langt kominn, að hann gæti flutt sig burt af þessum stöðv-
um, þangað er staðurinn væri i meira samræmi við iðr-
unar-hug sjálfs hans. Dálitla stund gat eg ekki fundið
hann. En að lokum hitti eg hann. Hann sat á bolnum á
fölluu tró og var að tala við kvenmann, sem hlustaði á
hann með mikilli athygli.
Þegar hann sá mig vera að koma, stóð hann upp og
gekk á móti mér. Eg sagði: »Vinur minn, eg þakka þér
fyrir þann mikla greiða, sem þú heflr gert mór, því að
aðstoð þinni á eg það að þakka, að eg hefi getað haft
áhrif á þennan vesala mann; annars hefði eg ekki getað
það. Þú ert kunnugri eðlisfari þessara félaga þinna en
eg, og lieflr notað reynslu þína vel. Og hvað er nú um.
líf sjálfs þín og framtíð?®
»Eg þakka þér fyrir, herra. Eg ætti ekki lengur að
dyljast fyrir þór. Eg á ekki hér heima, heldur á fjórða
sviðinu, og eg er hér af frjálsum vilja til þess að þjóna
öðrum«.
»Ertu hér að staðaldri?* spurði eg forviða.
»Já, eg hefl verið hér lengic, svaraði hann. »En þeg-
ar hrygðin verður of þung, hverf eg aftur um dálítinn.
tíma til heimkynna minna til þess að styrkjast, og kem.
svo aftur*.
»Hvað oft?« spurði eg.