Morgunn - 01.06.1921, Qupperneq 32

MORGUNN
«2
vél einni eftir járnbrautinni, sjómaðurinn, sem stýrir skip-
inu — öll fá þau, og svo margir aðrir, lagaðan þann sér-
etaka mátt, sem í þeim býr, og aukinn með okkar mætti,
eftir því sem tækifæri býðst og atvikin krefjast.
Þessu er svo farið, þó að sá, er hjálp okkar þiggur,
viti ekki um návist okkar — sem er það venjulega. Við
erum fúsir á að veita hjálpina, þegar við getum það, og
við getum það, ef þeir, sem við viljum hjálpa, reisa engar
tálmanir gegn okkur.
Þessar tálmanir geta verið margvíslegar. Sé maður-
inn þrjózkufullur, megum við ekki neyða okkar ráðum
upp á hann, því að hann er frjáls í vilja sínum og at-
höfnum. Stundum, þegar við sjáum, að mikil þörf er á
hjálp, rekum við okkur á girðing syndarinnar og kom-
umst ekki gegnum hana. Þá vinna þeir sitt verk, sem
gefa röngu ráðin. Og bágt eiga þeir, sem þær verur.
þjóna. Hver karl og hver kona velur sér sína eigin fé-
laga, vitandi eða óafvitandi.
Það skiftir ekki svo mjög miklu máli, þó að maður-
inn geri gys að þeirri hugsun, að við séum viðstaddir á
jarðarsviðinu, eða að nokkur áhrif geti borist frá þeim
heimi, sem honum er ósýnilegur og ókunnur — ef til-
gangur hans er góður og hvatir hans hreinar. Afneitunin
er ekki út af fyrir sig óviðráðanleg tálmun. Við hjálpum
honum með glöðu geði, því að hann er einlægur. Að eins
er þessa að gæta: hann er ekki jafn-næmur á það, sem
við ætlumst til, og hann misskilur okkur oft, veit ekki af
því, sem við viljum koma inn í hug hans.
Sjómenn kunna að geta hlýtt nákvæmlega fyrirmæl-
um skipstjórans, þó að þeir þekki hann alls ekkert. En
ef þeir þekkja hann vel, þá er þeim auðveldara að skilja,
hvað í fyrirmælum hans er fólgið, í stormi og náttmyrkri,
því að þeir vita, hvað honum býr í brjósti, og þurfa ekki
nema fá orð til þess að komast í skilning um það er
hann vilL Eins er um þá, sem þekkja okkur betur en