Morgunn - 01.06.1921, Qupperneq 99

HORG UNN
93
vissu það eitt, að út yfir það reginhaf væru þeir fiuttir,
sem lykur um eyna.
Gerum enn fremur ráð fyrir, að einn góðan veður-
dag færu þessir brottförnu menn að koma aftur í kynnis-
för til landa sinna, foreldra og mæðra, systkyna og vina.
Þeir kæmu til þess að segja eyjarskeggjum, að þeir lifðu
í miklu meira menningarlandi en eyjan þeirra væri, sér
liði vel og öllu væri óhætt. Hvað gera nú eyjarskeggjar?
Taka þeir á móti þessum gestum sínum með fögnuði?
Reyna þeir að læra af þessum gestum sínum, sem víðar
hafa farið og meira vita?
Já, hvað gera þeir? Hugsum okkur, að þeir létu það
boð út ganga um eyna, að nú yrði að loka öllum húsum,
breiða vandlega fyrir alla glugga, varast að gefa. þessum
gestum nokkurt færi á sér. Því að nú væri veru-
leg hætta á ferðum. Hvað mundum við segja um þessar
gungur, þessar mannleysur, þessi flón?
Samt er það að segja um þessa dæmisögu, eins og
flestar aðrar dæmisögur, að hún nær ekki til allra hliða
málsins. En hún nær til aðalhliðarinnar. Það voru ekki
eyjarskeggjar, sem sóttu þessa brottförnu menn. Þeir
komu sjálfkrafa. Og spíritistar »raska« ekki »ró« fram-
liðinna manna. Framliðnu mennirnir koma af sjálfsdáð-
um. Spíritistar gera ekki annað en lofa dyrunum að
standa opnum. Þeir gera ekkert annað í þessu efni en
að gera framliðnum mönnum kost á að gera vart við sig
og láta það uppi, sem þeirn kann að takast að segja, þrátt
fyrir afarmikla örðugleika.
En það eru að minsta kosti tvö atriði, sem dæmi-
sagan nær ekki til. Alt talið um ró framliðinna manna,
sem sé raskað, er ekkert annað en endileysa — leifar
af ramvitlausum hugmyndum um grafarsvefninn. Það getur
vel verið að sumir menn sofi einhvern tiltölulega stuttan
tíma eftir viðskilnað sálar og líkama. Það er fullyrt úr
sumum skeytum handan að, og það er mjög sennilegt En
það er áreiðanlega ekki á okkar færi að vekja þá af