Morgunn - 01.06.1921, Síða 105

MORGUNN
99
af því að þá var kristindómur og spiritismi nákvæmlega
það sama. Svo breyttir eru tímarnir.
Eg kem þá að lokum að lektornum, Jóhannesi Loft.
Eg hefi ekki látið ykkur heyra runurnar eftir hann í því
skyni að fara að rökræða þær, heldur sem eýnishorn þess,
er menn dönsku kirkjunnar láta frá sér fara um þetta
mál. Fyrir manninum vakir ekkert annað en að smáua
spiritismann með sem mestum ókvæðisorðum og sem nöpr-
ustu háði. Hann heldur að háðið sé eina rétta svarið
gegn hinni nýju opinberun úr æðra heimi. Það héldu
þeir líka, eem skóku höfuð sín og hæddu frelsara mann-
kynsins. En það hefir ekki beinlínis orðið þeim til frægð-
ar. Eg gat ekki að því gert, þegar eg var að lesa um-
mæli hans, að mér kom til hugar eitt af spakmælunum,
sem kent er við Salómon: »Af tungu hinna vitru drýpur
þekking, en munnur heimskingjaus eys úr sér vitleysu^.
Ef til vill er samt rétt, að eg minnist á eitt eða tvö
atriði.
Það verður ekki sagt, að af munni eða úr penna
þessa kirkjumanns >drjúpi þekking« á neinu — þar á
meðal ekki á öðru lífi. Hann getur ekki hugsað sér sam-
band við framliðna menn, ef það gerðist í raun og veru,
öðruvísi en sem »alvarlegar, háleitar samvistir við dýrlega,
göfuga anda«. Þess vegna er það í hans augum óhugs-
andi, að þeir séu að >fást við að lyfta borðfótum, leika á
fortepíanó eða fieygja vatnsskálum um gólfið, eða að þeir
svari heimskulegum og ótímabærum spurningum*.
Því er miður, að við verðum ekki allir »dýrlegir, göf-
ugir andar* fyrsta sprettinn eftir brottförina af þessum
heimi. Við erum ekki allir »dýrlegir, göfugir andar« hér
í heimi. Og við verðum nákvæmlega sömu mennirnir eftir
andlátið, eins og Lundúna-biskupinn sagði. Ef við skömm-
umst okkur ekki fyrir að lyfta upp borðfæti hér eða
leika á fortepianó, þá er ekki sjáanlegt, hvers vegna víð
ættum að telja það fyrir neðan okkur framliðnir — allra
7*