Morgunn - 01.06.1921, Síða 113

MORGUNN
107
■reyDdir, sem varpa ljósi yfir duldar hliðar tilverunnar*
(bls. 90—91).
Eg get auðvitað á fæst minst af því, sem síra H. N"
tekur fratn í bók sinni. En vegna þeirra, sem ekki hafa
heyrt hann prédika og enn ekki lesið þessa bók, virðist
mér rétt að benda á trúarafstöðu höf. andspænis þunga-
miðju-persónu trúarlífsins og mannkynssögunnar í vest-
rænum heimi á síðustu 19 öldunum — Jesú Kristi. Deil-
urnar um guðdóm hans virðast honum fásinna.
Að öðru leyti tekur hann gilda þá kenning nýja testa-
mentisins, að Kristur hafi verið guðdómleg vera, áður en
hann kom í þennan heim, »hafi komið úr guðlegri dýrð,
oss til hjálpar og frelsunar«. Fyrir því virðist honum
það skifta litlu máli, »hvort líkami hans er orðinn til með
sama hætti og líkami vor allra, runninn frá jarðneskum
föður og jarðneskri móður eða frá móðurinni einni. Guð-
dómur hans er ekki fólginn í líkamanum, heldur í sálinni
eða anda hans«. Ekki svo að skilja samt, að hann neiti
meyjarfæðingurmi, með þvi að ekki sé óhugsanlegt, að svo
máttug vera — eða aðrar máttugar verur — hafi það
vald á efninu, sem til þess þarf að hrinda af stað mynd-
un fóstursins í móðurkviði. Alt slíkt lætur hann liggja
milli hluta, enda trúfræðinni í hans augutn enginn ávinn-
ingur í slíkum kenningum.
Að hinu leytinu veldur það honum alls engum örðug-
deikum að trúa á guðdóm Krists, af því að guð og mann-
eðlið eru engar andstæður í hans augum.
»Síðan mönnum tók að skiljast það, að guð birtist í
■öliu hinu skapaða, að hann er hið íbúandi líf veraldar-
innar. að hann birtist i niðurröðun náttúrunnar og fegurð
alheimsins, að hann er eigi að eins yfir öllu, heldur og í
öllu, að hann er hinn ótakinarkaði andi, sem veitir öllu
líf og gerir sjálfan sig kunnan gegnum alt, að hann hefir
dreift og deilt sínu eigin lífi út til alls í náttúrunni, og að
iþetta lif hans birtist á hæsta stigi i mönnunutn og andi
þeirra er geisli af vitundarlífi hans sjálfs, þá hverfur þessi
and8tæðá milli hins mannlega og hins guðdómlega eðlis.