Morgunn - 01.06.1921, Qupperneq 115

M 0 R G- U N N
109
Til eru þær kenningar kirkjunnar, sem hann neitar
algerlega. Hann neitar upprisu holdsins, telur þá kenn-
ing reista á helberum misskilningi. Upprisa mannanna
er það að vakna, eftir dauðann til nýs lífs i æðra heimi.
Upprisa Jesú Krists — eins og annara, sem birst hafa
eftir andlátið — er opinberun þeirrar staðreyndar, að
menn halda áfram að lifa, þótt þeir deyi Og hann neitar
eilífri útskúfun. Ef til vill leggur enginn prestur meiri
áherzlu á það en hann, að það hafi alvarlegar afleiðingar
í öðrum heimi að fara illa með hið jarðneska líf sitt.
Hinu neitar hann afdráttarlaust, að náðarskilyrðin séu
bundin við þetta líf eingöngu.
En það væri nokkuð mikil fjarstæða að gera sér i
hugarlund, að afneitanirnar á kenningum kirkjunnar sé
það, sem síra H. N. er aðallega að boða. Ef svo hefði
verið, hefði prédikun hans aldrei fylt það rúm í hugum
manna, sem raun hefir á orðið. Það nærir enginn sál
sína til lengdar á afneitunum — þó að það sé rangt, sem
verið er að neita.
Nei, prédikun sira H. N. er ekki neikvæð, heldur svo
jákvæð, sem prédikun getur framast verið. Hún er ger-
samlega afdráttarlaus, logandi heitur vitnisburður manns,
sem fengið hefir bjargfasta sannfæring um þau meginatriði,
sem kristnin er grundvölluð á: að guð sé i sannleika
faðir mannanna, með öllu því óumræðilega mikla og
mikilsverða, sem í þeirri sannfæring er fólgið; að Jesús
Kristur sé guðdómlegur erindreki vors himneska föður,
sem sé með kristni sinni alla daga; að það sé með öllu
áreiðanlegt, að vér eigum að lifa eftir hinn líkamlega
dauða; að til sé »samfélag heilagra«, óendanlega náin
samvinna rnilli þessa heims og annars, sem hafi leitt af
sér og geti enn leitt af sér dýrleg máttarverk.
Eg geri ráð fyrir, að svörin yrðu margvísleg, ef
menn væru spurðir, hvert aðalerindi þeim fyndist sira
H. N. hafa rekið fram að þessu sem prédikari. Eg get
sagt um mig, að mér finst það vera það, að fdst við ef-