Morgunn - 01.12.1931, Blaðsíða 28
154
M 0 R G U N N
að segja frá fyrstu frumorsökinni, knýr trú mín mig til að
gera það á þessa leið: Almáttugur, alvitur og algóður guð
sá, að mönnunum varð að opnast eilífðarútsýn, einnig af
hæðum þekkingarinnar; þeim nægði mörgum ekki það, er
þeir sáu af sjónarhæð trúarinnar. Þess vegna beindi hann
hugum viturra og lærðra manna að rannsóknum á hinum
duldu öflum mannlegs sálarlífs, og athugunum á dularfull-
um viðburðum og reynslu, sem vísindin höfðu lítinn gaum
gefið. Og sjá: þá blöstu við ný útsýni. Þá var mörgum,
sem fortjaldi hefði verið svift frá, og þeir sáu, einnig af
tindum þekkingarinnar, inn á framtíðarlönd æðri heima.
Og við það bættist, að þeir sáu þá Krist sjálfan í ljóma
upprisunnar, og skildu og samþyktu boðskap hans: »Sá
sem trúir á mig, mun lifa, þótt hann deyi.« Og hin »von-
arsnauða vizkan«, sem köldu svörin gaf, afhjúpaðist sem
fávizka. Mennirnir sáu, að hin huggunarríka trú á eilíft líf
þarf ekki að fara í bága við neitt atriði réttrar þekkingar.
Kirkjan, sem á því hlutverki að gegna, að flytja deyj'
andi mönnum von og syrgjendum huggun, hlýtur að sjá
það betur og betur, að heilögu starfi hennar getur orðið
gróði og styrkur í þvi, sem sálarrannsóknir nútimans hafa
ieitt í Ijós. Þær koma aldrei í trúarinnar stað, það er víst;
kristin trú og ódauðleikavon er eldri en þær. En þær renna
dýrmætum stoðum undir boðun upprisutrúarinnar á þess-
um tíma, hjálpa til skilnings á ýmsum atriðum hennar. Og
mér er nær að halda, að flestir kirkjunnar menn finni þetta
og kannist við það fyrir sjálfum sér og málvinum sínum.
En hví skyldu þeir þá ekki viðurkenna opinberlega og með
fullri hreinskilni það, sem er nú orðið eilífðartrú margra
vor á meðal ómetanlegur styrkur og huggun i reynslu og
hörmum, enda þótt þeir hafi, ef til vill, ekki þurft á því
að halda sjálfir, sinni trú til eflingar? Og hversu margir
skyldu þeir annars vera, er engin áhrif hafa fundið af
máttugri, andlegri hreyfingu? Eg hlýt sjálfur að kannast
við, að enda þótt mér finnist drottinn Kristur hafa veitt