Morgunn - 01.12.1931, Blaðsíða 86

212
MORGUNN
En þegar eg kem inn i fjósið, leggur á móti mér afar
sterka gorlykt, eins og væri nýbúið að hleypa innan úr
vömbum, og ekkert lík fjósalyktinni. Mér datt í hug að ein-
hver kýrin hefði ælt jórtri, en fann þó ekki neitt þesslegt
í básunuin. Eftir það fór eg í heyhlöðuna og sótti hey
handa hrossunum, en þegar eg kem þar inn, leggur aftur
sömu gorlyktina á móti mér, og varð mér dálitið illa við
þetta, því að ég fann, að þetta var eitthvað óvanalegt. Þá
fór eg með heyið í hesthúsið og þegar eg kem þar inn,
fæ eg enn sömu lyktina framan í mig og datt mér þá í hug,
að þetta stæði að einhverju leyti í sambandi við veðrið,
og ef til vill yrði það fyrir þvi, að eg misti eitthvað af
skepnum. Enda var veðrið þá, sem óðast að versna. Eg
misti 8 kindur í þessum byl. En mjög inargt fé fórst víðs-
vegar.
Axarhvarfið.
Gísli Guðmundsson, sern nú, 1930, býr í Úthlíð í Bisk-
upstungum, byrjaði búskap í Laugarási í sömu sveit og
bjó þar fyrst nokkur ár. Eitt vor reif hann fjósið og gerði
upp aftur, en gekk ekki að öllu leyti frá þvi, en lét kýr
sínar liggja úti um sumarið. Svo var það dag einn i sláttu-
lokin að hann fer að taka til í fjósinu, laga byrðslur og
fleira, og er með smíðatól hjá sér, sem hann lætur liggja
á stórri hellu fyrir aftan einn básinn og meðal annars var
öxí, sem hann lét liggja á hellunni lika. Maður að nafni
Þorvarður Árnason var hjá Gísla um sumarið og var að
vinna þarna með honum, og var hann að hreinsa út úr fjós-
inu; eftir það ók hann mold frá dyrunum. Nú var það eitt
sinn, er Gísli vildi taka til axarinnar, að hann sér hana
ekki, og hvernig sem hann leitar að henni, verður árang-
urinn sá sami; það er eins og jörðin hafi gleypt hana.
Gísli bjóst helst við, að öxin hefði með einhverju móti
komist í moldina, enda þó að ómögulegt væri að finna
hana þar. Svo líður tíminn fram á vetur. Þorvarður fór til
sjáfar og aldrei kom öxin í leitirnar. En morgun einn á