Morgunn - 01.12.1931, Blaðsíða 56
182
MORGUNN
Frú X.: „Það er rétt lýsing“.
P. F.: „Hún gengst undir bitrustu raunir með und-
irgefni, eg mundi jafnvel segja kristilegi'i undirgefni“.
Frú X.: „Já“.
P. F.: „Eg gæti næstum líkt því við píslarvætti, að
taka fúslega á sig þrautir án þess að bera þungan hug
til nokkurs manns“.
Frú X.: „Já, það er svo“.
P. F.: „Þó er hjá henni tilhneiging til taugaæsing-
ar, til að egnast“.
Frú X.: „Já“.
P. F.: „Þessi tilhneiging hefir á síðustu mánuðum
snúizt upp í nokkurs konar hræðslu. Það gat komið að
henni alt í einu að segja: Sko, þarna, sko, þarna. Það
er eins og ótti við einhvem, sem standi bak við hurðina“.
Frú X.: „Þetta stendur heima“.
P. F.: „Hún er hrædd við söguburð“.
Frú X.: „Hún hefir liðið mikið af þeim sökum“.
P. F.: „Þér þekkið sögusmettið“.
Frú X.: „Já“.
P. F.: „Hún hefir létzt mikið þessi kona. Það hef-
ir verið hægfara tæring. Lækningatilraun ekki borið
árangur. Varð að hafa sérstakan bol, belti“.
Frú X.: „Já“.
Með þessu sniði voru fundirnir yfir höfuð. Þótt
umsagnirnar séu ekki ætíð ljósar, sést á svörunum,
hvað mikið sá, sem við var talað, skildi og kannaðist við;
Það var auðvitað misjafnt, stundum langar ræður, sem
alt stóð heima (ca. 34%), stundum að mestu leyti
(31%), stundum þó nokkur atriði rétt (22%), en við
suma gat það alveg brugðizt (13%).
Eg verð nú að láta hér um bil nægja þetta sýnis-
horn, sem eg hefi gefið yður af fundunum, því að fara
verulega út í þá, yrði of langt og mundi þreyta yður.
Þó má eg ekki ganga alveg fram hjá að minnast á síð-