Morgunn - 01.12.1937, Qupperneq 17

MORGUNN
143
mætti vænta af dásefjun til að lækna ýmsa geðsjúk-
dóma.
í erindunum lýsti ég aðferðum hinna kunnustu dá-
leiðslumanna (hann nefnir 6) og annara, sem nota þess-
ar aðferðir, sem oft hafa mjög mikil áhrif. Og lækn-
arnir komu með sjúklinga, sem þjáðust af ýmsum veikl-
unum.
Meðal þessara sjúklinga var ein stúlka, sem við oft
endurtekna dáleiðslu komu fram hjá henni merkilegir
sálrænir kraftar. Með mjög auðveldu móti var hægt að
koma henni í djúpan dásvefn, svo að líkami hennar varð
svo stífur, að þegar höfuðið var látið hvíla á svæfli á
borði og fæturnir á stól, þá var varla hægt að sveigja
hana, þótt þungur maður reyndi af öllu afli. Einnig var
liægt að gjöra hana tilfinningarlausa, svo að stingamátti
gerilsneyddri nál eða læknahníf þumlung eða meira inn
í einhvern vöðva, án þess vart yrði að hún fyndi minstu
ögn til. En ennþá undarlegra var það, að blóð, sem rann
úr þessum stungusárum, mátti stöðva á augnabliki og
til fulls með skipun til undirvitundarinnar.
Þegar því var komið inn hjá henni, að hún væri að
anda að sér unaðslegum blómailm, þá sogaði hún að sér
þef af hjartarsalti og ammoniaki með sýnilegri ánægju
og eins ef henni var sagt að hún hefði ljúffeng sætindi
uppi í sér, tugði hún með beztu lyst beizk og bragðvond
meðul.
í þessu ástandi kom einnig í ljós undraverður fjar-
skynjunarhæfileiki. Ef einhver læknirinn studdi hend-
inni þétt á öxl hennar, þá gat hún, þegar læknirinn ein-
beindi athygli sinni að ákveðnu efni, næstum óbrigðult
sagt hvað hann hefði hugsað um.
En eftirtektarverðast af öllu þótti mér það, að hún
var fyrsti maður, sem ég nokkurntíma hafði hitt, sem
gat komið á hreyfingu í fjarlægð (telekinesis), þ. e.
hreift í fjarlægð dauða hluti án líkamlegrar snertingar,
það er að segja snertingar með efnislíkama sínum, en