Morgunn - 01.12.1950, Blaðsíða 15

MORGUNN
93
Allur vöxtur hennar minnti undarlega mikið á konu mína,
eins og hún var, þegar hún var ung, grönn og fallega
vaxin. Sýnina sá ég alllengi, en hún hvarf eins skyndi-
lega og hún hafði komið. Mér leið vel og mér fannst frið-
ur fylgja gestinum.
Ég þagði yfir þessu um sinn, því að ég hélt, að þetta
væri fyrirboði þess, að kona mín, sem er öldruð og las-
in, væri feig. En svo reyndist ekki, og lærði ég þá að
skoða þessa sýn sem vitnisburð þess, hvemig er yfir okk-
ur vakað, og einkum, þegar við erum umkomulítil, en
erfið lífskjör steðja að. Ég hafði gert mér í hugarlund,
að hvítklædda veran kunni að vera dóttir okkar, sem við
misstum ársgamla, en leit að öllu leyti út fyrir að ætla
að líkjast móður sinni mjög mikið. Það veit ég þó ekki,
en hitt veit ég, að hvítklæddu vemna sá ég, að hún gat
ekki verið hugarburður, og að hún kom, þegar okkur lá
mikið á þeirri huggun og hjálp, sem ég er nú farinn að
skilja í elli minni, að Guð láti ójarðneska þjóna sína veita
okkur. Þetta styrkir trú mína á blessaða handleiðslu hans.
2. Bærinn, sem ekki var til.
Ég veit ekki, hvort ég á að segja frá öðru dularfullu
atviki, sem fyrir mig hefur borið, og mér finnst þó, að ég
eigi ekki að þegja yfir því.
Fyrir mörgum árum var ég á ferð með hesta og einn
fylgdarmann yfir Vogastapa, en erindi mitt var að sækja
fisk suður að sjó, þar sem sonur minn hafði róið á ver-
tíðinni og átti fisk. Við riðum þögulir eins og leið liggur,
en ég hafði farið leið þessa fyrr. Þegar við komum suður
fyrir Stapann á móts við Innri Njarðvík, verður mér lit-
ið til hliðar, og sá ég þá, svo sem tólf faðma eða tæplega
það frá veginum, allreisulegan bæ. Á hlaðinu stóðu tvær
konur, en drenghnokki var að klifra upp bæjarsundið.
Ég horfði á þetta góð stund, fannst það ofur eðlilegt og