Morgunn - 01.12.1950, Blaðsíða 55

MORGUNN
133
borð, sem Vcir svo stórt, að við gátum ekki haldizt í
hendur þvert yfir það. Húsbændurnir höfðu misst son,
Hans að nafni, og hann var vanur að gefa sig til kynna
með höggum í borðið. Þetta kvöld sat systir mín með
mér í hringnum. Tveim árum áður hafði bróðir okkar
dáið, en hann hét líka Hans. Þegar höggin fóru nú að
heyrast í borðinu, svöruðu húsbændurnir með því að segja,
eins og þau voru vön: „Gott kvöld, Hans.“ En innan
skamms fóru þau að verða hikandi og sögðu að lokum:
„Hvað er þetta, þú ert alls ekki líkur því, sem þú ert
vanur að vera, Hans.“ En við systurnar svöruðum óð-
ara: „Já, en þetta er Hans bróðir okkar, sem er að tala
við okkur.“
Systir mín var meira jafnaldra bróður okkar en ég, og
hún hafði unnið með honum árum saman. Hún sagði nú:
..Þú hafðir fyrir venju að raula fyrir þér ákveðið lag,
manstu, hvað það var?“
Hann sagði henni lagið."
Hvemig fór hann að því?
„Hann stafaði með höggunum inni í borðinu: „I Augs-
borg ringer Klokkerne til Fest“. Þetta var vísan, sem
hann hafði haft að venju að raula með sjálfum sér. Hljóm-
fallið heyrðist greinilega í borðinu."
Hver verðmæti haldið þér að spíritisminn gefi mann-
hyninu í framtíðinni?
„Hvenær það verður, veit ég ekki, en ég er sannfærð
mn, að að því kemur, að hann mun koma á sambandi
^ilra manna á jörðunni við þá, sem látnir eru. Og þetta
mun valda gerbreytingu á lífi mannkynsins. Og þá munu
menn viðurkenna og sjá, að enn lifum við hinu svartasta
miðaldalífi.“
J. A. þýddi