Morgunn - 01.12.1950, Blaðsíða 65

M O R G U N N 143
öll hafið sennilega átt þess kost að vera gestir á miðils-
fundi.
Eins og yður öllum mun vafalaust vera ljóst, hafa ýms-
ir fræðimenn og aðrir þeirra, sem við rannsóknir hafa
fengizt á þessum málum, efað mjög, vefengt og rengt
með öllu, að í hinum svonefndu endurminningasönnunum
felist nokkurar ótvíræðar sannanir fyrir persónulegu fram-
haldslífi látinna manna. Á grundvelli þeirrar forsendu,
að dulrænir skynhæfileikar manna séu sama eðlis og t. d.
heyrn og sjón, og hafi orðið til með efnisrænni þróun
lífveranna gegnum aldirnar, halda þeir hinir sömu þvi
fram og staðhæfa, að það sé dulvitund hinna sálrænu
uianna (miðlanna), er hér sé ein að verki, og blekki skyn-
semi og dómgreind þeirra manna, sem aðhyllast spíritist-
isku skýringuna á eðli og orsökum hinna sálrænu fyrir-
hrigða.
Þessum neikvæðu skýringartilgátum skaut fyrst upp
á síðari hluta 19. aldarinnar í sambandi við þá uppgötv-
un, sem margir telja merkasta á sviði sálfræðinnar, en
hún virtist færa mönnum heim sanninn um, að vitundar-
líf mannsins væri tvískipt, að í vitund hans leyndist dul-
vitundarsvið, aðrar endurminningar, aðrar hugsanir og
aðrar tilfinningar, en hann að jafnaði veit af, og að frá
þessu dulda vitundarsviði gangi stundum, a. m. k. hjá sum-
um, endurminninga-, hugsana- og tilfinningastraumar upp
í dagvitimdina. Stundum virðist þeir geta valdið trufl-
Unum í sálarlífi manna og valdið þeim sjúkleika með ýms-
Um hætti, en engu að síður auðgað það að miklum mun.
Þetta fer vitanlega eftir því, hvers eðlis þeir eru. Þetta
hefur sannazt í sambandi við rannsóknir á dáleiðslu-
ástandinu og ástandi hysteriskra sjúklinga. Að hyggju
sumra er dulvitund mannsins aðeins safnþró eða geymir
glataðra minninga, en að dómi annarra er hún einnig
nægtabúr þess göfugasta og háleitasta, er með mannin-
um býr. Enn aðrir líta svo á, að dulvitund mannsins nái
ulla leið inn í annan heim. Tími er ekki til að fjölyrða