Morgunn - 01.12.1950, Blaðsíða 45

MORGUNN
123
en rithönd miðilsins. Foreldrar Sigrúnar sögðu, er þau
síðar sáu bréfið eins og það kom, að rithöndin á því væri
mjög lík þeirri rithönd, sem Sigrún skrifaði í lifanda lífi,
einkum vissir stafir, sem þau sögðust þekkja sem henn-
ar rithönd.
Eins og ég minntist á áðan í sambandi við fyrsta bréf-
ið, finnst mér það, sem einkum einkennir þessi bréf, vera
það, hve eðlileg þau eru og lík því, eins og framliðna
stúlkan væri að skrifa heim til sín, ef hún væri stödd
einhversstaðar annarsstaðar á landinu, en hreint ekki
eins og þau væru komin handan yfir landamæri annars
heims. Sumt af því, sem skrifað er handan að, virðist oft
yfirfullt af allskonar mjög hátíðlegum og óeðlilegum
orðatiltækjum, sem fæstir mundu nota, þegar þeir væru
að skrifa ættingjum sínum eða vinum bréf á venjulegan
hátt. Slíkt orðalag getur stundum jafnvel orðið til þess
að maður fari að efast um að þetta sé raunverulega það
fólk, sem maður þekkti áður, og það segist vera, sem sé
að skrifa eða koma skilaboðum. Ef maður samt trúir því,
bá getur manni oft dottið í hug, að mikið hafi manneskjan
breytzt við að fara héðan af jörðinni.
En það er einmitt eitt af því, sem venjulega er einna
ákveðnast haldið fram, hve lítil breyting verði á fólki,
b- e. a. s. andlegu ástandi þess og hæfileikum, þótt það
flytjist yfir um. Þótt ég hafi ekki þekkt stúlkuna, sem
skrifar þessi bréf, þá virðist manni a. m. k. að hún muni
ekki hafa breytzt í þessu efni, og svo hefur foreldrum
hennar líka fundizt, að því er þau segja.
Ástæðan til þess, að hún eyðir svo miklu af rúminu í
fyrstu bréfunum til þess að sanna, að það sé hún, sem
sé að skrifa, sem hún auðvitað hefði ekki gert, ef hún
hefði verið hér á jörðinni, er sú, að nú veit hún, að sann-
anirnar eru nauðsynlegar til þess að foreldrar hennar geti
tekið bréfin frá henni gild. En í síðasta bréfiu segir hún
hreinlega, að frekari sannanir séu óþarfar, og það er líka