Morgunn - 01.12.1950, Blaðsíða 78

156
MORGUNN
flutt inn í herbergið, sýnir það veruleik þeirra. Á eitthvað
svipaðan hátt virðist faðir minn geta numið og greint
hugsanir, sem verkandi í umhverfi mínu.“ (Id. 95—96).
Auðsætt er nú, af því, sem hér hefur verið lýst, að þessi
atvik eru allt annars eðlis og gjörólík þeim, sem hér ræð-
ir um, og þess vegna geta þau ekki á nokkum hátt tal-
izt til undantekninga frá áðurgreindri reglu. Það, er Dray-
ton Thomas segir oss, varðar ekki að neinu leyti minnis-
atriði eða endurminningar þriðju persónunnar, sem hinn
fjærstaddi maður þekkir, er sogin hafi verið úr dulvit-
und hans, en hafa aðeins að geyma hugsanir hennar, sem
beint er til fundargestsins, og skynjaðar í bliki hans af
miðlinum. Hann er aðeins móttakandi og nemur þær að-
eins vegna þess, að þær hafa um hríð stöðvazt í bliki
hans. Hér er því auðsjáanlega um venjulegt fjarhrifa-
fyrirbrigði að ræða (telepathy), en að því leyti frábrugð-
ið, að hugsanaöldurnar frá sendandanum eru of veikar
til þess að fá borizt inn í meðvitimd þess, er þeim er beint
til, en áhrif þeirra þó svo skýr, að vitsmunaveru þeirri,
sem þama er að verki, er hægt að greina þær og skýra
frá þeim.
Þó að þetta virðist bæði fróðlegt og athyglisvert í senn
frá fræðilegu sjónarmiði skoðað, er ekkert að finna í
þessum dæmum, sem snertir viðfangsefni vort, þar sem
hugleiðingar vorar snúast aðeins um máttugleika dulvit-
undar skynhæfileikanna til að seilast inn í dulvitundir
fjærstaddra manna, en ekki móttökunæmi þeirra fyrir
aðsendum hugsunum.
Þegar nú hefur verið greitt úr þessu atriði hins fræði-
lega viðfangsefnis, þá rekum vér oss á annað, sem einnig
þarf að leysa. Ég sé þó ekki ástæðu til að endurtaka það,
sem þegar hefur verið sagt um eðli fjarhrifafyrirbrigð-
anna, né lögmál þau, er þau stjórnist af, en stundum virð-
ist svo, sem einstök atvik afsanni og andmæli hinni ramm-
lega sönnuðu staðhæfingu um efnisatriði þeirrar þekking-
ar, er berst fjarhrifaleiðina til viðtakanda, sem fyrirbrigð-