Morgunn - 01.12.1956, Qupperneq 57

MORGUNN
135
að óttast, að þessi verðmæti þrjóti, þau eru óþrotleg. Eilífa
gleði mun hann hafa af því að safna sér æ ríkulegri gnægð-
um þekkingar og sannari þekkingar á Guði. I hinum full-
komna manni sameinast mannvinurinn og hugsuðurinn.
„Eilífa“, sagðir þú. Er lífið þá eilíft?
Við höfum ástæðu til að líta svo á. Til eru tvö stig lífs-
ins, stig þróunarinnar og stig þekkingarinnar hinnar full-
komnu. Við, sem erum enn á þróunarstiginu og vonum,
að í gegn um óteljandi æviskeið (svo að ég noti orðatil-
tæki ykkar) liggi leið okkar út yfir yztu endimörk þess,
sem þið kunnið að mæla, við þekkjum alls ekki lífið í hinni
fullkomnu þekkingu. En við trúum því, að óralangt í f jar-
lægri framtíð muni framsæknar sálir ná því stigi, þar sem
þróunin hefir flutt þá í nálægð hins almáttka, svo að þær
geti sólað sig þar í eilífu guðdómsljósi, í hinni fullkomnu
þekkingu allra leyndardóma tilverunnar. Um þetta get ég
ekkert meira sagt þér. Það er of háleitt til þess. Reyndu
ekki að sveifla sjálfum þér upp í þær svimandi hæðir.
Lífið hættir aldrei að vera til, hversu langt inn í framtíð-
ina sem þú hugsar þig. Nú er það hlutverk þitt og mark-
mið, að leita í áttina að þröskuldinum, ekki það að stíga
fæti inn í musterið.
Þetta skil ég. En veiztu nú meira um Guð en þú
vissir, meðan þú varst á jörðunni?
Við hér vitum meira um tjáning kærleika Guðs, tján-
ingu þessa gæzkuríka valds, sem stýrir heiminum. Við
vitum eitthvað um hann, en við þekkjum hann ekki. Og
við munum ekki læra að þekkja hann á þann hátt, sem þú
átt við, fyrr en við öðlumst hina fullkomnu þekkingu. Enn
þekkjum við hann aðeins af verkum hans.
Nú varpaði ég aftur fram í huganum spurning-
unni um baráttuna milli góðs og ills, og langt svar
við þessum spurningum huga míns var skrifað. ...
Ég ætla nú að láta koma dæmi þess, hvernig fræðsl-
unni var hagað á þessu tímbaili.
Það, sem þú ert nú að verða var við, er aðeins fyrsti