Morgunn - 01.06.1962, Qupperneq 27

MORGUNN
23
himneskrar ástar í augum. Sú vera er að jafnaði orðin
samnefnari Anima og móðurmyndar — sameinar örygg-
ið og tryggðina vi ðævintýrið. Þá er dæmið orðið einfalt
og þarf ekki að velja á milli. Anima boðar jafnan storma
og átök í ytra sem innra lífi, þegar hana ber í drauma.
Hún er boðberi hins stríðandi lífs, sem ætíð leitar fram
og upp, þó að leiðirnar virðist oft myrkar.
Animus tekur einnig á sig mismunandi hreinar mynd-
ir, en eðli hans er með öðru móti. Það er karlmannseðlið
í djúpi konusálarinnar — hin innri hreysti, þegar vel
lætur, slcoðanasýki og dugnaðarfrekja stundum. „Þú
komst í hlaðið á hvítum hesti, þú komst með vor í augum
þér“. Þarna er Animus á ferðinni í betri fötunum.
Það er eðli mannsins að sjá drauma sína speglast í
þejm, sem unnið hefur hug hans eða ýtt við ástríðum. En
hollt er hverjum að gera sér ljóst, að enginn getur risið
að fullu undir annars draumi, sízt ef sá draumur gerir
kröfu til þess heilagleika, sem enn hefur ekki tekið sér
bólstað „svo á Jörðu sem á Himni“. Hitt virðist auðveld-
ara — í bili — að falla niður til samræmis við afbakaðar
langanir blekktra manna. Þannig líður þó engum vel, því
að allir eiga hreina þrá í djúpi veru sinnar, sem engan læt-
ur í friði fyrr en lifað er í samræmi við hana. Lesandinn
verður sjálfur að meta, hvort hér sé farið með rétt mál
eða staðlausar fullyrðingar og á það undir réttsýni sinni,
hvort niðurstaðan verður í samræmi við sannleikann. Svo
er að sjá sem oft þurfi þunga lífsreynslu til að knýja
menn til að horfast í augu við raunveruleikann í sjálfum
sér. Stundum dugar það ekki til, heldur gerast menn snill-
ingar í þeirri list, sem sjálfsblekking nefnist.
5.
Nú sleppir veðrabrigðum og áfram er haldið lengra —
innar og dýpra eða utar og hærra — í geiminn. Orðheng-
ilsháttur er tilgangslaus, þegar lagt er á djúpið. Hvort við
nefnum það djúpvitund eða yfirvitund er smekksatriði, á-