Morgunn - 01.06.1962, Qupperneq 58

54
MORGUNN
En þá liggur önnur spurning nærri: Hvernig fær þá
faðir og móðir þekkt barnið sitt, er þau misstu t. d. á
fyrsta ári, en flytjast e. t. v. ekki yfirum fyrr en 50 ár eru
liðin frá þeim tíma? Þar er því til að svara, að á æðra
sviði lífsins, þar sem andinn er allt, þekkjast menn fyrst
og fremst á andlegum skyldleik; hugurinn ræður þar
meiru um en sjálfir andlitsdrættirnir. Vér verðum stund-
um þess varir hér á jörð, móðir þekkir fljótt elskaðan son
sinn, þótt hann færi frá henni innan fermingaraldurs og
hún sjái hann ekki aftur fyrr en fullorðinn og alskeggj-
aðan. Sjálft andlitslagið hefir breytzt mikið og er eigin-
lega óþekkjanlegt, en brosið frá munni og augum og sá
blær ástúðarinnar, sem sálin varpar yfir svipinn, — á
því verður ekki villzt. Móðirin þekkir aftur sál drengsins
síns, sem skín í gegn um breytt andlitið. Og vafalaust
hafa þessar djúpu tilfinningar skyldleikans enn meira vald
til þess að móta andlega líkamann en hinn jarðneska. En
auk þess er oss beinlínis sagt, að maðurinn hafi það feikn-
arvald yfir líkama sínum á æðri lífssviðum, að hann ge.ti
tekið á sig hverja þá líkamsmynd, sem hann hafði hér í
lífi. Þegar á þurfi að halda, geti hann sýnt sig í barns-
mynd eða unglings eða gamals manns, — ef hann hefir
komizt á gamals aldur hér í heimi.
Þetta kemur mjög heim við þá reynslu, sem fengizt hefir
við manngerfingatilraunirnar. Þar kemur í ljós, að fram-
liðnir menn hafa mátt á — og oss óskiljanlegt vit á — að
mynda það efni, er þeir draga úr líkama miðilsins með
svo furðulegum hætti, og gera sér af því stundarlíkama,
er þeir sýna sig í til þess að gera vart við sig og láta
þekkja sig. Þó skal ég taka það fram, að þó er þeim eðli-
legast að taka á sig þá líkamsmynd, er þeir höfðu síðast
hér á jörð. — Ég hefi sjálfur séð þetta efni liggja sem
hvítt ský fyrir framan fætur miðilsins — eða líkt og of-
urfínt hveiti væri að þyrlast til fyrir andvara — og síðan
hverja veruna eftir aðra rísa upp úr því og ganga í fullri