Morgunn - 01.06.1962, Blaðsíða 75

MORGUNN
71
færðist gleðiglampi í augun, rómurinn var undrandi og
hlýr, og hún sagði: Guðrún, — þetta er hún Kristín!
Andartaki síðar féll höfuð gömlu konunnar máttlaust
á koddann. Hún var dáin.
Fósturdóttir hennar sat hljóð við dánarbeðinn. Hún
var sannfærð um, að nú væru móðir og dóttir samein-
aðar eftir nærfellt 70 ára aðskilnað, og að í andlátinu
hefði móðirin háaldraða þekkt dóttur sína aftur, er hún
sagði undrandi þessi orð síðust: Guðrún, þetta er hún
Kristín!
Hvernig þekkti hún hana aftur, breytta frá smábarni
í unga stúlku? Ég veit það ekki. En margir halda því
fram, að við jarðneskir menn eigum samfundi með látn-
um vinum fleiri en við vitum af, sumt af draumum
manna bendi eindregið til slíkra samfunda.
Við dánarbeð gömlu konunnar voru ekki fleiri vottar.
En konan, sem þessa hugðnæmu sögu sagði mér, var
sannorð kona og að öllu grandvör og merk.
Jón Auðuns.
5.
Rakel hugguð
Þessi kafli er einnig tekinn úr fyrirlestrasafni próf.
Haralds Níelssonar, sem áður getur, úr fyrirlestr-
inum um börnin, sem deyja ung.
Fyrir eitthvað ári (1920) kom út bók, sem heitir ,,Rach-
el Comforted“ (Rakel hugguð). Hún er rituð af mennt-
aðri konu í Lundúnum (Mrs. Fred Maturin). Hún átti
þrjá drengi. Eric, Kay og Gordon. Hinn yngsti þeirra
dó árið 1900 og var þá 12 ára gamall. Hann hafði verið
stórgáfað barn og frábærlega elskur að móður sinni.
Hún syrgði hann afskaplega. Eldri drengirnir voru komn-
ir í skóla í Tonbridge, en þar bjó móðirin, þegar Gordon
dó, þó að hún væri jafnan búsett í Lundúnum. Hann var