Morgunn - 01.06.1962, Blaðsíða 52

Börnin, sem deyja ung
i.
Læknar segja frá
Það gerist oft, að einn skynhæfileiki manna örvast og
færist í aukana, þegar aðrir skynhæfileikar dvína. Maður,
sem missir sjón, fær þrásinnis aukinn snertihæfileika.
Maður, sem misst hefir heyrn, fær tíðum magn annarra
skynhæfileika í staðinn.
Á líkan hátt gerist þrásinnis það, að sálrænir skynhæfi-
leikar brjótast fram hjá manni, sem lengi hefir verið veik-
ur og er að missa líkamlega orku sína.
Það gerist oft, að undir andlátið opnast skyggnigáfa,
þótt aldrei hafi borið á henni áður, meðan maðurinn var
hraustur og líkamlega sterkur. Það er eins og tjaldið, sem
aðskilur heimana, þynnist, þegar andlátið færist nær. Þeir
sem eru að hverfa inn um fortjald dauðans, sjá þrásinnis
hjá sér látna vini, sem komnir eru til þess að fagna hinum
deyjandi manni og fylgja honum inn í þá tilveru, sem
býður honum nýja orku og nýtt lífsfjör. Börn eiga það
sameiginlegt fullorðnu fólki, að sálrænar gáfur koma hjá
þeim í ljós rétt fyrir andlátið.
Renysla deyjandi barna hefir sérstaklega mikið sann-
anagildi um framhaldslíf. Slíkar frásögur eru til fjölmarg-
ar af deyjandi börnum, sem ekkert vissu um framhaldslíf
og höfðu ekki heyrt slík efni nefnd í foreldrahúsum. Það
verður þess vegna ekki sagt, að þau séu aðeins að endur-
taka það, sem þau hafa þegar heyrt talað um. Börn hafa
margsinnis sagt frá verum, sem enginn sá annar í dánar-
herberginu en þau. Lýsingar barnanna á því, sem þau