Morgunn - 01.06.1962, Blaðsíða 43

MORGUNN
39
til þess, hvort þeir voru skyldir eða vandalausir, og án
þess að hugsa nokkru sinni um endurgjald, þessa heims né
annars.“
I þeim bókum um frú Kristínu, sem ég hefi nefnt, geta
menn að nokkru, kynnst sálrænum gáfum hennar, og þó
er fjöldamargt glatað. Einkum var skyggnigáfa hennar
mikil.
Fyrir allmörgum árum var mér skrifað fyrir konu úti
á landi, sem misst hafði son, sem hún bar eftir mikla sorg.
Bréfritari sagði mér ekkert frekar um aðstæður, en bað
mig að freista þess, hvort mögulegt væri að fá hjá miðli
einhverja orðsendingu, sem þessari sorgbitnu móður gæti
orðið til huggunar, hún hefði misst fótfestu um trú og
von.
Ég heimsótti frú Kristínu og spurði hana, hvort hún
gæti nokkurs orðið vísari um látinn son, sem móðirin
harmaði mikið. Aðrar upplýsingar gaf ég henni ekki og
gat raunar ekki gefið að neinu marki.
Frú Kristín sagði: „Ég skal tylla mér og reyna að verða
einhvers vör“. Hún brá hendi fyrir augu og hallaðist fram
á borðið, sem við sátum við. Eftir stundarkorn fer hún
að ókyrrast í stólnum og róa sér fram og aftur. „Ég er á
sjó — segir hún. Á litlum báti. Ungi maðurinn situr við
stýrið. Hann heitir N.... “ Síðan lýsti hún nákvæmlega
drukknun hans, bætti svo við: „Það er með honum ung
stúlka hérna. Hún heitir M. .. . Hún var unnusta hans.
Hann segist vera með henni nú og það sé sín stóra gleði.
„Segðu mömmu, að ef hún vissi, hvað við erum sæl sam-
an, myndi hún ekki syrgja svona mikið, og svo e.r ekki
svo óskaplega langt þangað til hún kemur í hópinn. Segðu
mömmu þetta“, — segir ungi maðurinn.“
Það sem frú Kristín sagði, reyndist allt rétt, um
drukknunina og aðstæður hennar, og um unnustuna. Og
nöfnin bæði reyndust rétt.
Frú Kristín Kristjánsson var óvenjulega fórnfús og
sjálfselskulaus kona. Fátæk sjálf, en sífellt að gefa það,