Morgunn - 01.06.1962, Blaðsíða 83

MORGUNN 79
þungum fjötrtun mannlífsins og fylltist skínandi gleði
yfir að mega nú koma heim.
„Er það svona auðvelt að deyja?“ hugsaði hún með
sjálfri sér.
„Það er satt, að það er auðvelt að deyja, en það er erfitt
að lifa.“ Henni fannst hún aldrei hafa heyrt meiri sann-
leika en þennan, og glöð tók hún undir þessi orð: „Já, já,
það er satt, það er erfitt að lifa.“
Á sama augnabliki fylltist hugur hennar samúð með
þeim, sem áttu að halda áfram að lifa, og þessari hugs-
un skaut upp í henni: „En hvers vegna þarf þetta að
vera svo? Gætu menn ekki hagað lífinu á jörðunni þann-
ig, að þeim væri eins auðvelt að lifa og mér er nú auðvelt
að deyja?"
Þá heyrði hún aftur hina voldugu rödd, sem svaraði
henni:
„Skilyrði þess að það verði auðvelt að lifa á jörðunni
er: Eining! Eining! Eining!“
Meðan þessi orð ómuðu enn í eyrum henni, var henni
bjargað. Seglskipið hafði snúið við og skotið út björgun-
arbátum. Hún var dregin upp í einn af bátunum, og
síðan var siglt með hana og 80 aðrar manneskjur, sem
bjargað hafði verið, til hafnar á meginlandi Evrópu.
Þetta atvik og boðskapurinn, sem himneska röddin
bar, komu mér í hug, þegar ég frétti um þetta þing til
einingar kristinnar kirkju. Mér fannst, sem mörgum af
beztu mönnum kristninnar mundi þykja — eftir hið
hræðilega skipbrot, sem kristinn heimur hefir orðið fyrir
í heimsstyrjöldinni — sem væri þeim varpað í botnlaust
ójúp, og að með sorgir sínar af ástvinamissi hefðu þeir
misst löngun til að lifa og væru nú fúsir á að taka dauð-
anum, útslokknuninni, sem frelsandi lausn.
En niður í þetta djúp angistarinnar hafa borizt radd-
ir frá annarri veröld til örvæntingarfullra einstaklinga.