Morgunn - 01.06.1962, Blaðsíða 68

64
MORGUNN
því.“ „Ég veit auðvitað ekki, hvað litla stúlkan á við, en
mér fannst ég ætti að koma þessu til yðar tafarlaust,“
sagði læknisfrúin.
Fl. Marryat hafði enn meiri trú á lögfræðingnum sín-
um en andaorðsendingum. Hún fór að ráðum hans, en það
kom henni illilega í koll síðar.
Fl. Marryat dró marga lærdóma af sambandi sínu við
látnu dótturina. Hún sannfærðist um, að sú takmarka-
lausa sorg, sem hún hafði gefið sig á vald af sárum von-
brigðum, sem hún varð fyrir meðan hún bar barnið undir
brjósti, hefði komið fram á litla, ófædda barninu. Og hún
beinir þeirri aðvörun til allra mæðra, hvílík sé ábyrgð
þeirra. Og hún sannfærðist um það, að með því að leita
sambands við hana, og láta henni þá í té mikla móður-
ástúð, gerði hún mikið fyrir litlu stúlkuna engu síður en
sjálfa sig. Hún sótti því marga fundi hjá ýmsum miðlum,
og alls staðar virtist litla stúlkan gera vart við sig.
„Nú finnst mér það einkennilegt — skrifar hún — að
líta um öxl og minnast þess, hve döpur hún var, er hún
kom til mín fyrstu skiptin, því að óðara og nokkurn veginn
fast samband var komið á milli okkar, varð hún glaðasta,
kátasta lífveran, sem ég hefi nokkru sinni kynnzt. Þótt
bernska hennar sé nú liðin og hún sé orðin fullorðinslegri,
dýpra hugsandi og kvenlegri, er hún nú alltaf létt og glöð.“
Florence Marryat sat marga fundi með miðlinum Arthur
Coleman. Hann var mikið sóttur miðill fyrir líkamleg
fyrirbrigði, hélt fundi sína í myrkri, en meðan á fund-
unum stóð, var hann bundinn í stólnum, sem hann sat í,
og auk þess voru hjá honum menn, sem héldu honum, svo
að enginn skyldi hugsa, að hann hreyfði sig um fundar-
herbergið og sviki fyrirbrigðin. Á þeim fundum, er Fl.
Marryat sat hjá Coleman, gekk litla Florence um her-
bergið meðal fundargestanna og gerði að gamni sínu með
ósvikinni kátínu. Fl. Marryat skrifar: „Þarna sat hún
margsinnis í kjöltu minni, faðmaði mig að sér, kyssti mig
og lét mig finna lýtin á munni sínum.“
J