Morgunn - 01.06.1962, Síða 66

62 MOEGUNN
þú ert alltaf í huga mínum, elsku, dána, litla barnið mitt.“
„Já, þarna kemur það — var svarað — litla barnið þitt!
En ég er ekki smábarn lengur. Ég skal komast nær. Þeir
segja mér, að ég geti það. Ég veit ekki, hvort ég get
komið, þegar þú ert ein. Allt er svo dimmt. Ég veit þá
af þér, en það er svo óljóst. Ég hefi vaxið upp og þroskazt.
Ég er ekki raunverulega óhamingjusöm, en ég þrái svo
að geta komizt nær þér. Ég veit, að þú hugsar um mig,
en þú hugsar um mig eins og ég væri smábarn. Þú þekkir
mig ekki eins og ég er.“
„Hafa erfiðleikarnir, sem ég átti í áður en þú fæddist
haft áhrif á anda þinn, Florence?" spurði móðirin. Svar-
ið kom: „Aðeins eins og einn hlutur orsakar annan. Ég
var með þér, mamma mín, í þeim erfiðleikum öllum. Ef
ég aðeins gæti nálgazt þig betur, þá skyldi ég vera þér
nær en nokkurt annað af börnunum."
Móðirin sagði: „Ég get ekki afborið, að heyra þig tala
svona dapurlega, elsku barn. Ég hef alltaf trúað því, að
þú a. m. k. værir hamingjusöm í himnaríki.“
„Ég er ekki í himnaríki. En sá dagur mun koma,
mamma, og ég get hlegið þegar ég hugsa til þess, að við
förum báðar saman til himnaríkis, til þess að tína þar
blá blóm. Hér eru allir ákaflega góðir við mig, en ef augu
þín þola ekki dagsljósið, getur þú ekki séð fiðrildin og
blómin.“
Florence Marryat vissi ekki þá, að á táknmáli sam-
bandsins merkja blá blóm mikla hamingju. Hún spurði
dóttur sína, hvort hún héldi, að hún gæti notað hönd
mömmu til þess að skrifa ósjálfrátt. Litla stúlkan kvaðst
ekki hafa trú á því. Hún sagði: „Það er eins og ég sé sam-
sett úr tveim verum, óþroskuðu barni og fulltíða konu.“ —
„Hvers vegna -hefi ég ekki getað talað á hinum stöðunum?
Mig langaði til þess og ég reyndi það. Nú er það mér
auðvelt. Þessi miðill er ólíkur hinum.“
„Ég vildi, að þú gætir komið til mín, elskan mín, þegar
ég er ein“, sagði móðirin, og barnið svaraði: „Þú skalt