Morgunn - 01.06.1962, Blaðsíða 71

MORGUNN
67
Hún sagði móður sinni, að sér hefði verið leyft að sýna
sig með gamla, jarðneska andlitslýtinu. „Stundum efast
þú, mamma mín“, sagði hún, „og heldur að missýnir og
misheyrnir blekki þig. En eftir þetta máttu aldrei efast
oftar. Þú mátt ekki halda, að ég líti svona út í andaheim-
inum. Ég er fyrir löngu laus við vanskapnaðinn. En ég
sýndi mig með hann hér í kveld aðeins til þess að sann-
færa þig. Hafðu ekki áhyggjur, mamma mín. Mundu að ég
er hjá þér. Enginn getur tekið mig frá þér. Jarðnesku
börnin þín vaxa upp og fara frá þér, en andabarnið þitt
verður alltaf hjá þér.“
Eftir þennan fund segir Fl. Marryat, að stúlkan henn-
ar hafi aldrei birzt með vanskapnaðarlýtið á munninum.
Þessar frásagnir skáldkonunnar eru orðnar nokkuð lang-
ar, og eru þó mikið styttar frá því sem í bókinni er. En
að lokum er rétt að segja hér frá samfundum, er Fl.
Marryat kveður sig hafa átt með dóttur sinni vestur í
Ameríku.
Hún var stödd vestan hafs til þess að vinna þar bók-
menntastarf eftir samningi, sem við hana hafði verið
gerður. Þegar þangað kom, langaði hana til að kynnast
starfsemi þarlendra miðla, svo mjög var hún áður búin
að kynnast starfsemi brezku miðlanna, og svo mikið þótti
henni hún hafa borið hjá þeim úr býtum. Samkvæmt aug-
lýsingu í blaði pantaði hún að fá að sitja fund hjá miðlin-
um frú A. W. Williams.
Þar sem hún var ókunnug gætti hún þess vandlega, að
halda nafni sínu leyndu fyrir miðlum, og svo gerði hún
hér. Frú Williams hafði aldrei séð hana, þekkti hana alls
ekki, og enginn fundargesta. Hún segir þannig frá:
„Ég kom á fundarstaðinn og tók mér sæti í fremstu röð
andspænis byrginu, sem miðillinn sat í. Funarmenn, 85—
40, voru setztir, er frú Williaxns kom í salinn og heilsaði
þeim, sem hún þekkti, með því að kinka til þeirra kolli.
Síðan gekk hún í byrgið.“
Raddir þær, sem fyrst töluðu, voru veikar, og aðstoðar-