Morgunn - 01.06.1962, Blaðsíða 76

72
MORGUNN
því jarðaður í kirkjugarði í Tonbridge. Hún leigði sér
lítið hús, sem verkamaður átti rétt við kirkjugarðinn,
til þess að geta setið sem oftast við gröfina og grátið
þar. Svona leið ár í djúpri sorg. Svo mikil var örvænting
hennar, að hún fyl'ltist gremju við Guð og var að missa
alla trú.
Eldri drengjunum hafði verið gefið leikfang, sem
kallað var ,,planchetta“. Þeir voru eitt sinn að lesa fyrir-
sögn um notkun þess, því að sjálfir vissu þeir ekki,
hvernig eða til hvers ætti að nota það.1) Þeir fóru því
næst að reyna áhaldið. Og brátt tók það að hreyfast und-
ir höndum þeirra og blýanturinn að skrifa stafi. Þeim
þótti gaman að þessum leik. Eitt kvöld kom móðir þeirra
að þeim og heyrði þá að Eric sagði við Kay: „Þú hlýtur
að hafa ýtt á hana“. Kay svaraði gramur: „Ég segi þér
satt, ég gerði það ekki. Þú hefir ýtt á hana. „Þá hvíslaði
annar þeirra: „Láttu ekki mömmu sjá það. Það getur
komið henni úr jafnvægi.“ Þetta vakti forvitni móður-
innar. Hún gekk til drengjanna og sá þá, að þeir störðu
undrandi á pappírsörk, sem rituð höfðu verið á sex orð
með stóru letri: „Tell mother don’t worry. Me happy.“
(þ. e. Segið mömmu: vertu ekki óróleg. Mig sæll). —
Móðurinni brá í meira lagi. Gordon hafði ávallt haft
þann sið að segja: „Me happy, me hungry, me sleepy“)J
þ. e. Mig sæll, mig svangur, mig syfjaður). Hún spurði
drengina: „Hver skrifaði þetta?“ Þeir sögðu eins og
var: Þeir höfðu aðeins stutt fingurgómunum á áhaldið.
Þeir voru 14 og 16 ára að aldri og mjög sannorðir og
áreiðanlegir. Þeir þorðu varla að ræða þetta við móður
i) Planchettan er lítil pappaplata á fótum. Niður úr lienni
gengur stuttur blýantur. Þegar sumir menn styðja á plötuna
fingri .hreyfist hún og blýanturinn skrifar á blað, sem undir
henni er haft, orðsendingar. Þetta áhald notuðu margir, sem
reyndu að fá fram ósjálfráða skrift, og tíðum með mjög at-
hyglisverðum árangri. — Ritstj.