Morgunn - 01.06.1962, Blaðsíða 67

MORGUNN
63
fá að þekkja mig. Ég skal koma, elsku mamma mín. Hérna
get ég alltaf komið. Ég kem til þín, en ekki alltaf með
sama hætti.“
Barnsröddin talaði í svo dapurlegri tóntegund, að hún
var beðin um að valda ekki móður sinni angri. Þá gaf hún
þetta athyglisverða svar: „-----Þú segir, mamma, að ég
hafi dáið syndlaus. Það e.r ekki það, sem skiptir máli.
Ég var fædd í vissu ástandi. Ef ég hefði lifað áfram hjá
þér, hefði ég valdið þér meiri þjáningum en þú getur
hugsað þér. Ég var ekki fær um að heyja lífsbaráttuna,
þess vegna var ég tekin frá þér. Þú lætur þetta ekki
hryggja þig, mamma. Það máttu ekki.“
„Hvað get ég gert til þess að þú verðið nær mér?“
„Það get ég ekki sagt þér, en þe.tta, að ég fæ að tala
við þig, er hjálp fyrir mig---------Mamma, finnst þér
óeðlilegt, að ég tala eins og ég þekki það, sem ég tala um?
Nú er ég að fara. Vertu sæl.“
Florence Marryat segir: „Þetta samtal hraðritaði ég
orði til orðs á fundinum. Að þessu skyldi vera beint til
mín, hljóta jafnvel mestu efasemdamenn að undrast, þeg-
ar það er haft í huga, að hvorugt læknishjónanna, hvorki
læknirinn né kona hans vissu, þegar ég kom á fundinn, að
ég hafði misst barn, að þau höfðu aldrei komið í heimili
mitt og voru engum kunnug af vinum mínum.“
Af vörum læknisfrúarinnar talaði Florence litla aðeins
einu sinni eftir þetta við móður sína. Fl. Marryat hafði
verið hjá lögfræðingi sínum að leita ráða í viðkvæmu
einkamáli. Morguninn eftir, þegar hún sat heima hjá sér
að morgunverði kom frú Cook alveg óvænt í heimsókn til
hennar. Hún baðst afsökunar á því að koma í heimsókn á
svo óheppilegum tíma, en hún kvaðst hafa fengið orðsend-
ingu frá framliðnu telpunni deginum áður og hefði verið
beðin um, að koma henni tafarlaust á framfæri. Orðsend-
ingin var þessi: „Segðu mömmu, að ég hafi verið með
henni hjá lögfræðingum síðdegis í gær, og að hún skuli
ekki fara að ráðum lögfræðingsins, hún muni hafa illt af