Morgunn - 01.06.1962, Qupperneq 28

24
MORGUNN
gætlega skiljanlegt orð, ef skilningur er til á fyrirbrigð-
inu, en tilvalið tilefni langvarandi deilna um keisarans
skegg að öðrum kosti. Menn verða að gera sér ljóst, að hér
er um huglægar staðreyndir að ræða, en ekki rúmlægan
efnisheim að jarðneskum skilningi. Ekki væri t. d. úr vegi
að tala um „sálrænar bylgjulengdir" í sambandi við þessi
mál, og væri þá aðeins valin önnur aðferð til að líkja við
það, sem kunnugt er áður.
Undarleg er sú andlega formyrkvun, sem gripið getur
þetta tvífætta viðundur sköpunarverksins, að rugla sam-
an geimferðareynslu Gagarins og Divina Comedia Dantes.
Margt virðist líkt með tvífætlingunum strúti og manni, ef
því er þá ekki logið upp á strútinn, að hann kjósi þá varn-
araðferð að blinda augu sín og treysti fótunum betur til
flótta en sóknar.
Þessi rituðu orð eru aðeins tilraun til að lýsa og mein-
laust að lesa þau. En engum skal ráðlagt að kanna sálar-
djúpin leiðsagnarlaust. Hér er andlegu heilbrigði háski
búinn, ef ógætilega er farið — kuklað í forvitni án æðri
tilgangs eða eigingirni þjónað. „Aðgát skal höfð.“ Hér
er í rauninni lífsháski á ferð, ef ekki kemur sjálfkrafa
fram leiðsagnarandi sá, sem Jung nefnir „hinn aldna vitr-
ing“. Hann birtist oftast sem fyrsti fulltrúi sálardjúp-
anna og kemur tíðast fram í vitrun eða draumi, og skal
ósagt látið, hvort hann geti borið að í gervi lifandi manns
í efnisheiminum. Algengast mun vera að hann birtist í
gervi vitrings, en ekki einhlítt. Þetta er sendiboði heil-
agra, fulltrúi himnanna, sem leiðbeinir og skýrir, vekur
dulda sjón af svefni og gefur fótunum vöxt, svo að þeir
standi örugglega fastir á jörðinni, hvað sem á gengur.
Það er engum manni vinningur að hanga uppi í háloft-
unum og ná hvergi niður.
Vitringurinn kemur ekki til sögunnar fyrr en mann-
inum er full þörf á og sá þroski fenginn, sem til þarf að
glata ekki auðmýkt sinni.
Hér munu margir finna löngun til að taka blað frá