Morgunn - 01.06.1963, Qupperneq 8

2
MORGUNN
ismanum. Spíritisminn á ekki að vera trú. Óbrjálaður er
hann sannleiksleit á vissu rannsóknasviði og annað ekki.
Hann gerir engar kröfur til ákveðinna trúarjátninga af
þeim, sem aðhyllast hann. En sennilegt er hinsvegar, að
spíritistar flestir dragi þær ályktanir af því, sem þeir
telja sig hafa sannreynt, að þeir eigi erfitt með að aðhyll-
ast eða lendi beinlínis í andstöðu við einhverjar af kenni-
setningum kristilegrar trúfræði. Þeim, sem annast er um
hana, var því bersýnilega mjög í muna, að vara menn við
„hættunni“ og verja rétttrúnaðinn. En ef verja á hann,
verða menn að beina skeytum til fleiri átta. Ég hugsa, að
spíritistar sé í miklum minni hluta meðal þeirra, sem
ekki eiga lengur samleið með „dogmatísku“ rétttrúnaðar-
kerfi kirkjunnar. Þessvegna ættu menn að beina sinni
vandræðalegu gremju til fleiri átta og koma auga á hætt-
una fyrir úrelt kenningakerfi víðar en hjá spíritistum.
, , . Það varð hvað eftir annað ekki betur
Undarlegir menn _ . ,
seð, en að retttrunaðarpostularmr, sem
pennann gripu, fögnuðu samstöðunni við algera efnis-
hyggjumenn gegn spíritismanum. Þetta eru undarlegir
menn. Reynist svo, sem sumir þeirra virðast af öllu hjarta
vona, að sálrænu fyrirbærin reynist annaðtveggja, blekk-
ingar, eða þá að á þeim finnist þær skýringar, að þau
sanni ekkert um annað líf eða annan heim, hvernig fer
þá um hinar fjölmörgu frásögur Ritningarinnar af hlið-
stæðum fyrirbrigðum ? Er þá ekki Páll postuli staðinn að
óskaplegum sjálfsblekkingum? Var þá ekki Jesús frá
Nazaret á valdi sömu vitleysunnar ? Það hefir lengi vakið
furðu margra, að kirkjunnar menn skuli ala í brjósti slík-
ar vonir? Væri ekki eðlilegra, sjálfsagðara,
að þeir vonuðu af heilum hug, að rann-
sóknir þessara fyrirbæra sönnuðu sem mest
um það, sem frumkristnin taldi sálrænu fyrirbærin á þeirri
tíð sanna? Hver er sök spíritista? Fyrir hvað sakfella pre-
látar kirkjunnar þá? Viðleitnin hefir verið sú, að reyna að
finna sannanir fyrir því, sem þorri manna á Vesturlönd-
Hver er sök
spíritista?