Morgunn - 01.06.1963, Síða 16

10
MORGUNN
„Nú fer ég
glaður heim“
mörgum körskum manni hafa á kné komið. Hann hafði
verið auðugur maður en var að verða öreigi, hniginn að
aldri og heilsulaus. Hann hafði átt stóran hóp mannvæn-
legra bama, en þau voru öll dáin. Og mikilhæfa konu sína
var hann búinn að missa. Af þessum manni virtist varla
hægt að taka meira en tekið var. Sama daginn og síðasta
barnið hans, vel gefin dóttir og bústýra
hans, var jarðsungin var haldinn sýslu-
nefndarfundur í Bolungarvík. Hann bauð
fundarmönnum öllum til borðhalds hjá sér um kveldið,
eins og engin sorg væri í húsi hans. Prestur einn úr hér-
aðinu var meðal gesta og hann ávarpaði hinn gamla höfð-
ingja yfir borðum viðkvæmum orðum, sem Pétri Oddssyni
gazt ekki að. Þá sagði hann: „Hvað eruð þér að segja,
prestur minn? Guð hefir kallað alla, sem ég unni mest,
til betri bústaða, og nú fer ég sjálfur glaður heim, — heim
til þeirra.“ Borðgestir Péturs Oddssonar litu með með-
aumkun til prestsins en með virðingu til hins aldna höfð-
ingsmanns, sem horfði öruggur og glaður fram á veginn,
öllum nánustu ástvinum sviptur, — og veraldarauðurinn
var farinn. Hafði spíritisminn ekkert gert fyrir þennan
mann? Pétur Oddsson var ekki kirkjutrúarmaður í venju-
legum skilningi. Og hann var ekki kirkjurækinn. En hin
spíritiska sannfæring hafði gefið honum þetta glaða ör-
yggi.þessar fullkomnu sættir við Guð, þessa djúpu rósemi.
Er þetta óæskilegur kristindómur? Þá væri vel, ef rétt-
trúnaðurinn og postular hans gera mönnum meiri greiða
en spíritisminn gerði Pétri Oddssyni, og gera þá að meiri
mönnum og sannari.
Hvort sem menn skrifa sjálfir minningar sínar eða vin-
ir skrifa minningagreinar um látna vini, er þrásinnis að
því vikið, að þeir hafi af eigin hæfi-
leikum átt dulræna reynslu. I einni
af mörgum minningagreinum um Valtý Stefánsson látinn
skrifar frændi hans og samverkamaður, Sigurður Bjarna-
son ritstj. m. a. þetta:
Valtýr Stefánsson