Morgunn - 01.06.1963, Qupperneq 59

MORGUNN
53
í eilífa glötun. Þó séu aðeins fáeinir af þessum görmum
teknir til náðar, ekki fyrir neina verðskuldun, heldur ein-
ungis, þegar þeir trúa því, að syndirnar séu þeim fyrir-
gefnar vegna dauða Krists á krossinum. Annað nauðsyn-
legt skilyrði fyrir því, að menn geti bjargazt, er að þeir
hafi verið skírðir.
Með öðrum orðum, því er haldið fram, að alls konar ill-
virkjar og aumingjar muni setjast til borðs með englum og
útvöldum, ef þeir aðeins eru rétttrúaðir, trúa því eða
látast trúa, að Guð hafi fórnað syni sínum saklausum
þeirra vegna. Af öllum trúarkenningum hefur endurlausn-
arkenningin tekið á sig margbreytilegast form í aldanna
rás. Segja má, að sá sé endurlausnari, sem með vitur’legum
kenningum og öðru fordæmi vísar veginn fram á við og
frelsar menn undan harðstjórn grimmdar og heimsku.
Þessir endurlausnarar eru venjulega grýttir eða kross-
festir af blindingjum sinna tíma og má þannig segja, að
þeir gefi líf sitt til lausnargjalds fyrir marga. En það er
ekki þess konar endurlausnarhugmynd, sem liggur að baki
játningakristindóminum, heldur hin upphaflegasta og villi-
mannlegasta blóðfórnarkenning, sem búið var að hafna
löngu fyrir daga Krists af spámönnum Gamla testament-
isins, sem spurðu: Iívað hefur Guð að gera með mör og
blóð ? Algengt var í fornum trúarbrögðum, að menn fórn-
uðu ekki aðeins skepnum, heldur mönnum og jafnvel börn-
um sínum, á altari grimmlyndra guða í því skyni að
blíðka þá. Þessi kenning var leidd inn í kirkjuna, og
hugðu menn að Guð mundi ekki geta fyrirgefið þeim
syndir þeirra, nema saklaus maður og þá helzt einkasonur
Guðs yrði drepinn fyrir þá. Með þessu móti mundu þeir
hólpnir verða. Engum datt í hug að brjóta heilann um,
hvaða erindi fólk með þessum hugsunarhætti ætti inn í
himnaríki, né hvort siðirnir mundu ekki fljótt spillast
uppi þar með tilkomu hrímþursanna, sem ekki gátu hugs-
að öðruvísi en í manndrápum.
Jesús hafði allt aðrar hugmyndir um þetta en þessir