Morgunn - 01.06.1967, Síða 28

22
MORGUNN
Svo kom að því, að ég kynntist ungu stúlkunni, er síðar
varð konan mín. Við felldum þegar hugi saman, giftumst
og eignuðumst heimili. Þá hófst hamingjutími ævi minnar.
Samvistarár okkar urðu fá, en hinar ljúfu minningar þeirra
á ég enn og þær eru mín dýrmætasta eign.
En þessi hamingjuríku ár vöktu mig ekki til umhugsunar
um andleg mál, né heldur til sannfæringar um það, að lífið
væri sterkara en dauðinn. Af því fór eins og fór. Dauðinn
kom skyndilega og óvænt. Ég gerði mér ekki grein fyrir
honum. Það var líkast því að sofna. Ég vissi ekkert af mér
um stund. En svo vaknaði ég og sá, að konan mín var að
gráta. Ég áttaði mig ekkert á því, hvað fyrir hafði komið,
Ég reyndi að tala við hana, en hún virtist ekki heyra til mín
og anzaði mér ekki.
Ég var i móki og líkt og á milli svefns og vöku. Ég botn-
aði ekkert í þessu. Við unnum þó hvort öðru. Og hvers vegna
var hún þá svona fjarlæg mér? Smátt og smátt fann ég
kraftana aukast. Ég vildi ekki og gat ekki misst hana.
Hryggð hennar dró mig ennþá fastar að henni. Ég reyndi
af öllum mætti að gjöra vart við mig til þess að samband
okkar mætti aftur verða eðlilegt og eins og það áður var.
Einhvern veginn tókst mér að komast inn á hennar bylgju-
svið. En það samband var þannig, að það veitti hvorugu
okkar hamingju. Þvert á móti. Samt sem áður gat ég ekki
slitið það samband.
Nú þakka ég Guði fyrir það, að hún hafði meiri þekking
og skilning á þessum málum en ég. Henni var auðvitað ljóst,
að ég var dáinn. Og hún fann, að hún varð að losna undan
þessu óheilbrigða áhrifavaldi frá minni hlið. Þess vegna
leitaði hún aðstoðar og hjálpar ykkar hjónanna.
Og ykkur tókst að hjálpa okkur báðum. Að öðrum kosti
hefði ég haldið áfram í villu míns vegar. Og konan mín
hefði að öllum líkindum orðið svo ógæfusöm og sturluð, að
hún hefði að lokum gripið til örþrifaráðs.
Þess vegna vil ég eindregið vara alla við því að efast um
tilveru framhaldslífsins. Sá dagur kemur og hlýtur að koma,