Morgunn - 01.06.1967, Qupperneq 49

MORGUNN 43
fann ég ekki til sársauka. Þó hafði ég verið svo áður, að ég
þoldi ekki að neinn kæmi við mig og varla nærri mér.
Það einkennilega gerðist, að það var eins og líkamsþungi
minn væri enginn, mér leið vel. Út frá höfði Andrésar sá ég
sindra rauðleita neista, 1—2 cm á lengd, líka því, sem raf-
magn er greint með. Ég hef séð bjarma út frá höfði nokk-
urra manna, líkt og maður sjái ljós í gegnum vatnsgufu. En
á engum hef ég séð svona áberandi neista, sem náðu niður
að hálsi.
Svo hvarf þetta. Andrés jafnaði sig og þau kvöddu.
Hvort þetta var orsökin til þess, að mér fór að smábatna,
veit ég ekki. Ég trúði ekki á það, en trúði þó. Ég reyndi líka
að vinna gegn veikindunum, með því að einbeita viljaþrekinu
langtímum saman. Og lifandi er ég enn, en alltaf hræddur.
Ég hef alltaf verið þakklátur þeim Maríu og Andrési fyrir
góðvildina, sem þau sýndu mér þegar fáir urðu til. Vafalaust
veitti það mér þrek, og e.t. v. lækningu. En ég hef aldrei
þakkað Andrési góðverk hans, þó ég hefði átt að gera það.
Það er svo erfitt, að þiggja hjálp og þakka, þegar í engu er
hægt að launa.
Önnur vitund.
Það hefur oft komið fyrir, og alltaf í vöku, að mér finnst
önnur vitund koma inn í mína vitund, eða að mín vitund
þoki og verði fyrirferðarminni, þoki fyrir og minnki, en
hinni vitundinni vaxi þá afl og kraftur. Ég hef oft verið
hræddur við þetta, óttazt, að ég yrði vitskertur ef ég léti
undan. Því hef ég alltaf reynt að veita mótstöðu, halda minni
réttu aðstöðu.
Venjulega finnst mér þetta leitandi sálir, óttaslegnar, sem
hvergi finna athvarf. Stundum veit ég hverjar þær eru, án
þess að sjá, en stundum ekki. Líklega hefur það verið af ótta
í byrjun, að ég var hálf hikandi við það að byrja að beina
hlýjum hugsunum og fyrirbænum að þeim, sem mér fannst
sækja að mér. Það eru alltaf barnabænirnar mínar einar,
sem mér eru tiltækar. Þær eru barnslega einfaldar, óspillt-