Morgunn - 01.06.1967, Qupperneq 52

46
MORGUNN
burt. Engin byggð var þarna nærri, og engin ástæða til um-
ferðar þar. Enda brattir klettar fyrir ofan, þar sem kon-
an var.
1 gröfinni.
Það var nokkru fyrir jól 1909, að ég var beðinn að taka
gröf með öðrum manni, sem hét Þórarinn, í kirkjugarðin-
um í Kirkjuhvammi. Það var ungt barn, sem átti að jarða.
Okkur sóttist verkið vel, jarðvegurinn var þurr og aðeins
frosið efsta lagið.
Við vorum búnir að moka næga dýpt, en ég var eftir niðri
í gröfinni að hreinsa til, meðan Þórarinn skrapp frá. Allt í
einu setti að mér slíka angistar hræðslu, að ég hef aldrei
fundið slíka. Mér fannst hárin rísa á höfðinu, og ég einhvern
veginn þorna upp. Ég hafði nær misst alla stjórn á mér, ætl-
aði að tryllast og orga upp. Ég sá þó ekkert né heyrði, en
fann einhvern veginn þennan óhug, sem læstist gegn um
merg og bein. Rétt á eftir kom Þórarinn, og hvarf þetta þá
frá mér samstundis.
1 þessum kirkjugarði veit ég ekki til að nokkur sé graf-
inn mér nákominn, nema systir mín, sem grafin var þar ári
áður. Hún dó 15 ára gömul úr óðatæringu eða afleiðingum
barnaveiki, sem ég held, að fremur hafi verið. Hún var lífs-
glöð og létt, einstaklega vel gefin. Með okkur var mjög kært,
og tel ég ólíklegt, að áhrifin hafi verið frá henni.
Svipurinn.
Mig minnir það vera fyrri hluta vetrar 1909, að ég var
staddur á Hvammstanga. Ég hafði verið að segja til krökk-
um austur í Vesturhópi, en skrapp vestureftir um helgi. Ég
var staddur á heimili Stefáns Sveinssonar og gisti þar, en
hjá honum átti ég athvarf. Stefán var að spila í öðru húsi,
en ég var að tala við konuna hans og föður hennar. Það var
orðið nokkuð áliðið, er ég fór að hátta, og löngu komið myrk-
ur. Gangur var á milli herbergjanna, og er ég lét aftur hurð-
ina á eftir mér, sýndist mér eitthvað hvítt við þilið á herbergi