Morgunn - 01.12.1973, Síða 66

144
MORGUNN
Hér koma að lokum fjórar frásagnir eftir Helga Bjömsson.
DULARFULL FYRIRBRIGÐI
Rétt fyrir utan Hvítuhlíðartúnið, uppi í hlíðarlögginni, er
klettaborg er Strimpnr heitir. Þar bjó huldufólk þegar ég átti
heima í Hvítuhlíð.
Ég skal segja ykkur frá einu atviki þar um, sem mér er ætíð
minnisstætt.
Við vorum að leika okkur í Strimpunnm, Hvítuhlíðarbörnin.
1 einum hellinum er hellisskúti, er líkist einna helzt bæjar-
göngum eins og þau gerðust í gamla daga. Inn í þessi göng fór
ég að bera grjót, eins stóra steina og ég réði við. Síðan fór ég að
byggja úr efninu þarna inni. Og er ég hafði dundað við þetta
stundarkorn kom huldukona, svona heldur betur fasmikil. Hún
var ekki neitt að tvínóna við það, eins og þar stendur. Hún tók
bara í hausinn á mér og afturendann og henti mér lengst lit á
flöt, sem er þama fyrir utan. Þar voru hin börnin að leika sér
og ég kom fljúgandi og lenti magalendingu mitt á meðal þeirra.
Síðan er ég alltaf hræddur við að fljúga.
Ég held að ég hafi aldrei þorað að fara inn í hellisskútann
eftir þetta og var alltaf hræddur við huldufólkið í Strimpunum.
Mér fannst það koma hálf illa fram við mig.
Svo var mál með vexti, að oft er ég var að dunda úti á kvöld-
in heima við bæinn, sá ég oft svo skær ljós í Strimpunum að ég
held að huldufólkið hafi þá verið búið að raflýsa Strimpurnar.
Ég flýtti mér alltaf fyrst í stað inn í bæ til að kalla á fólkið
út til að sjá ljósið í Strimpunum. Þessu kalli mínu var gegnt
fyrst í stað, en er fólkið kom út þá sást ekkert ljós. Fékk ég
skammir í hvert sinn sem ég sagði að ljós væri í Strimpunum,
það ætti að rassskella strákinn duglega fyrir að vera að gabba
fólkið. Ég var bæði sár og hryggur yfir þessu öllu saman og
stóð í þeirri meiningu að huldufólkið væri að reyna að koma
mér í skömm. Að það væri að hefnast á mér fyrir að vera að
bera grjót inn í húsið þeirra í Strimpunum.