19. júní - 19.06.1998, Blaðsíða 27

verið að láta enda ná saman. „Ég notaði
aldrei flot út á fisk, ég bjó til sápu úr allri
tólg. Ég notaði hrossafitu út á fisk af því hún
var ekki nothæf í sápu."
Veiga snýr prjóninum en hún er að prjóna
rauða átta blaða rós í skólepp. „Drengurinn
minn sem var þriðji í röðinni drukknaði með
Eddu 1953. Hann ætlaði að kaupa handa
mér þvottavél. Það komu peningar með
kistunni og ég keypti þvottavél. Gunnar
sonur minn var slegin í höfuðið á balli og
slasaðist svo mikið að hann varð aldrei sam-
ur. Hann var vistaður á Kleppi af því hann
fékk æðisköst."
Hvenær fluttir þú til Reykjavíkur?
„Það var árið 1966 og pabbi flutti líka. Þeg-
ar hann dó og börnin voru farin fór ég að
vinna í heimilishjálp og vann ég við það í
nokkur ár. Þá borgaði ég í fyrsta sinn í lífeyr-
issjóð og nú fæ ég úr þeim sjóði."
Veiga hlær þegar spurt er hvort aldrei hafi
gefist tími til dægrastyttingar. „Ég hafði
gaman af að fara í bíó meðan ég var fyrir
sunnan. Fyrir austan var sá háttur á að ann-
an veturinn var sett upp leikrit og hitt árið
var grímuball. Ég saumaði á drengina bún-
inga, en mér þótti það leiðinlegt af því mér
fannst ég ekkert kunna að sníða búninga.
Maðurinn minn hafði gaman af grímuböllun-
um, en ekki ég. Við fórum líka oft í berjamó,
en mér þótti aldrei skemmtilegt að tína ber."
Hafðir þú tíma til að sinna sjálfri þér, vin-
um eða áhugamálum?
„Ég átti eina vinkonu sem ég kynntist þegar
ég var sjö ára. Hún er dáin núna. Ég hef alltaf
tekið fólki eins og það er. Ef ég væri ung í
dag myndi ég vilja fara á kvennaskóla."
Allir óánægðir
„Nú vinna allir úti, en það er ekki gott fyrir
börnin að vera ein heima. Ég veit ekki hvað
er til ráða. Nú hafa allir allt til alls en eru ekki
hamingjusamir. Svo smakka hjónin bæði vín
og lögreglan getur ekki komið heim með
börnin af því bæði eru á fylliríi."
Finnst þér að konan ætti að vera heima og
vinna heimilisstörfin?
„Mér finnst eðlilegt að hjónin vinni heimilis-
störfin saman. Heima hjá mér unnu synir
mínir og maðurinn minn öll verk ef þannig
stóð á." Veiga verður hugsi á svip. „Allir
hafa allt til alls en eru samt óánægðir. Ég
held að fólk sé þreytt á velmegun. Unga fólk-
ið hefur það svo gott. Það er erfitt að koma
unga fólkinu í skilning um að það hefur ekki
alltaf verið svona. Mér finnst ósköp að hugsa
um það hvernig heimurinn er, alltaf verið að
drepa fólk."
Aldrei jafn mikið fyrir sjálfa
mig
„Þegar ég var ung var gamla fólkið inni á
heimilunum. Gamlar konur sátu undir börn-
um. Þær voru síprjónandi og gátu prjónað í
myrkrinu og þótt þær væru orðnar blindar.
Gamlir menn tóku í nefið og struku á sér
hnén svo að buxurnar gatslitnuðu. Þeirtvinn-
uðu og þæfðu voðir og fóru á milli bæja og
þæfðu fyrir fólk.
Núna fæ ég rúmar sjö þúsundir á mánuði
úr lífeyrissjóði og hef aldrei haft svona mikla
peninga fyrir sjálfa mig á ævinni," segir
Veiga hróðug. „Svo fæ ég líka vasapeninga.
Ég hef það gott og er búin að læra svo
margt. Mér finnst vel gert við aldraða. Ég fór
áður með fólkinu hérna í margar ferðir en er
hætt því núna. Ég hef lært að mála og svo
fékk ég litasjónvarp í afmælisgjöf frá barna-
börnunum."
Þetta voru lokaorð Sigurveigar sem fór í
vist til vandalausra tíu ára gömul, vann fyrir
fæði og húsnæði og átti aldrei frídag.
SÆNGURLÍN - VÖGGUSETT - RÚMTEPI’I - GARDÍNUR - HANDKLÆÐI - BAÐMOTTUR - NÁTTFÖT - NÁTTKJÓLAR OG ALLS KYNS FÍNERÍ FYRIR VANDLÁTAR KONUR
27