Búfræðingurinn - 01.01.1941, Side 164

Fjármennska mín.
Eftir Kolbein Kristinsson
[Oft liefir þess veriíS óskaíS, a'ð bændur greindu Búfræðingnum frá
reynslu sinni og hugðarefnum um búnaðnrmál. En l>eir rej'nast tregir
til þess. Hvað veldur? Oft er ]>að ekkert annað en hlédrægni.
Þó að það sé bæði ljúft og skylt að þakka Ií. K. fyrir grein þá, er
iiér birtist, svo ágæt sem hún er, verður því ekki neitað, að nokkuð
þurfti að eggja hann til þess að láta hana af hendi. Þó er það alkunnugt
hér i nágrenni hans, að ást hans á þjóðlegum fræðum og iðkun þeirra
veldur miklu um það, að honum láta ekki verr tökin á tungunni en
fjárgeymslan, og er það hvortveggja með ágætum.
Bændur þeir, sem menntir eru mcð likum hætti og Kolbeinn, ættu að
minnast þess, að vel getur hófsemin prýtt göfgi þeirra, þó að þeir grafi
ekki pund sitt í jörðu. G. B.]
í upphafi verð ég að lýsa, í stórura dráttum, hversu ég er í
sveit settur raeð tilliti til beitar og heygæða.
Ég bý hér fremstur í dal, norðan megin ár. Upp frá ánni
taka við mjóir sandbakkar, grónir elftingu og grasi, með
hvítsmáratoppum sums staðar. Frá bökkunum talca við mýrar
og keldudrög. Mynda þar aðalgróður starir og elftingar. Ofan
við mýrarnar eru grundir og skriður, samfellt graslendi upp
að fjallskverkum, með mjóum mýrarsundum á stöku stað.
í skriðunum myndar snarrótarpuntur víða samfelldar breið-
ur, en neðst á grundunum, þar sem mýrunum sleppir, er
gróður fjölbreyttur: ýmsar grasategundir og elftingar. Smára-
flesjur eru þar á pörtum, einkum þar sem nýlega liafa gróið
upp aurspýjur, er öðru veifi falla niður úr fjallinu. Á þess-
um stöðum eru beztu slægjurnar með tilliti til heygæða.
Slæ ég nokkuð í mýrum, en á grundum og í grónum skrið-
um eru aðalsægjurnar, jafnaðarlega slegið í eins árs sinu.
Verður hey þetta oftast lystugt og ætilegt, en víða frekar
létt, einkum síðslægjan, þegar tekin er ofar á grundunum
þar sem gróður er stórgerður. Frá grundunum tekur við
hratt fjall, gróið grasgeirum upp eftir, með lyngflesjum á
milli. Er þar einnig dálílið liríslendi og víðibúskar á