Búfræðingurinn - 01.01.1941, Page 187

BÚFRÆÐINGURINN
181
komnir á heiðarbrún, en þar mættum við upphlöðnum grjót-
vörðum, er vísuðu okltur leiðina norður.
Hún Helga hafði slegizt í för með okkur, hún ætlaði til
kunningja sinna í Hörgárdal. Hún Helga er ein af þessum
indælu, broshýru heimasætum, sem sveitirnar hafa alið upp,
og ganga óhikað og hispurslaust að hverju, sem koma skal,
og láta sér hvergi bregða, hvert sem örlögin leiða þær.
Það kom brátt í Ijós, að léttara og fljótar þótti stígast við
hlið Helgu en ella, sóttumst við því allir eftir að fá að ganga
sem næst henni og helzt að leiða hana, en þar þóttu verða
misjöfn skipti. Eftir svo sem 5 stunda göngu komum við að
allvel hýstu nýbýli og efsta bæ í Hörgárdal. Þarna vorum við
öll ókunnug og var því ekki um annað að gera en vekja upp
á bænum og spyrja um leiðina til Flögu, en þangað var ferð-
inni heitið, því þar vissum við að var til heimilis einn kunn-
ingi okkar. Eftir skamma stund höfðum við fengið þær upp-
lýsingar er við þurftum og héldum ferðijmi áfram. Á Flögu
hittum við svo kunningja okkar og fengum þar ágætar við-
tökur og gistum, það sem eftir var nætur. Næsta dag var
ferðinni haldið áfram. Mátti þá hóndinn, Aðalsteinn Guð-
mundsson, ekki heyra nefnt að við færum gangandi úr hlaði.
Setti hann undir okkur hesta, fylgdi okkur af stað og sagði
ýmsar skemmtilegar sögur og skýrði fyrir okkur einkenni
fjallanna í kring. En nú var ekki Helga með okkur lengur.
Hún hafði sent vinstúlku sinni þar í dalnum orð, og kom hún
rnóti henni með hesta snennna morguns. Aðalsteinn fylgdi
okkur að þjóðveginum, sem liggur eftir Öxnadal, en enga
þóknun vildi hann taka fyrir greiðann. Við tókum nú til
fótanna, gengum eftir veginuin, litum tollfrjálsum augum
á hvað sem fyrir bar og komum til Akureyrar síðla dags, skoð-
uðum lielztu stræti hæjarins um kvöldið, en svo margt að-
komufólk var í hænuin, að þröngt var á gistihúsum, svo einn
vinur okkar og skólabróðir, er þá vann í Gróðrarstöðinni hjá
Ólafi Jónssyni, skaut skjólshúsi yfir okkur um nóttina. Var
hann á kvöldgöngu með heldra fólki bæjarins, þótli okkur
verða vel til vina, er við hittum hann.
Næsta dag, mánudag 1. júlí, risum við félagar tímanlega
á fætur. Sólin vermdi jarðargróðurinn, þurrkaði döggina al'
greinum trjánna og færði gyllta liti yfir bæinn. Magnús, vinur
okkar, var önnum kafinn við þurrheysverkun og tilrauna-