Lindin - 01.01.1938, Blaðsíða 43

L I X D I N
41
og líf, fallast í faðma. Allt er guðleg eining. Það
minnsta sem liið stærsta ber böfundi allra lduta,
guði himnanna, vitni.
»í hendi guðs er hver ein tíð,
í hendi guðs er allt vort stríð,
hið minnsta happ, hið mesta fár,
hið mikla djúp, hið litla tár«.
Og það skiftir ekki máli, hvort um er að ræða
lífið hér á jörð eða það líf, sem við tekur á bak við
hel. Elska guðs vakir jafnt yfir oss þótt komið sé
yfir um dauðadjúpið, og því er engu að kvíða. Þess
vegna verður jafnvel hin sárasta sorg síöar á æfmni
að fagnaðarefni.
Svona er Matthías. Barnslega einlægur og sannur
í játning sinni. Auðmjúkur og smár frammi fyrir
ályktunum hins Alvalda, en þó tiginn í anda og höfði
hærri en allir samtíðarmenn hans. Kannske var það
einmitt vegna þess, hve liátt hann gnæfði yfir fjöld-
ann, að trúarljóð hans fundu ekki náð fyrir augum
þeirra samtíðarmanna hans, er mestu réðu í and-
legum málum þjóðarinnar. Hann átti færri sálma í
hinni nýju sálmabók íslenzku þjóðkirkjunnar, en
vænta hefði mátt. Og það, sem einkennilegra er, að
enn heflr verið gengið fram hjá sálmum hans í
nýjum útgáfum af sálmabókinni og nýjum við-
bætum við hana, meira en skiljanlegt er. En
sálmar hans og trúarljóð eru eigi að síður sungin í
kirkjum landsins og heimahúsum. Menn syngja ekki
sálma hans af bók. Þjóðin kann þá og syngur þá út
frá hjarta sínu jafnt á sorgar sem gleðistundum. Eng-
in forboð hepla nú framgang þeirra. Þjóðin hlustar
hvar sem orð hans óma. Það er sama hvort þar kveður
við þrumulag eða hann talar mildu bænamáli. Sama
hreinskilna hjartað, sami leitandi, djúpi hugsuðurinn
og sami auðmjúki guðs-tilbiðjandinn er að baki hvoru-