Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Side 42

s
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLBNDINGA
Svo sem })ú. En sælt eg gæti talið
Það sem spratt til liimnaríkis hérna.
Svo er hennt í lielgiritum fornum:
“Að isínu lífi, sá
Ei síðar lifa kann,
Sem sannan guð fékk sjá.
Þess sælastur varð hann.”
IX. —Framhald vort er þrungið þyngri efa
Þeim, hvort von þess verði óræk vissa —
Líf er þroski. Allur okkar þroski
Areynsla, og' þungbær styrknum stundum.
Þrótturinn til vaxtar kann að visna,
Eymsli tóm og tilfinning er eftir.
Framförin er lífsins sanna sæla.
Líf, án hennar, verra einskisvirði.
Fylgi lífið oss í æðri heima
— Fyrst að hún er fylginautur iífsins —
Mun hún laus við líf í öðrum heimi,
0g frá þeirri hættu sem var hérna?
En minnu skiftir mig, hve lengi eg dvelji,
En liitt, að sagt sé: Ilér sást góður gestur!
X. —Fjarstætt er eg flýja kysi lífið,
Lífs míns við ef lífið framar þyrfti,
Mér er það sú Skuld, sem sker úr málum!
Framför enn með vinum mínum væri.
Velgerð sífeld. Eins ])ó dýúkeypt yrði —
Einhverstaðar á eg til að telja
Feðra, sem að óttuðust aldrei örlög,
Gerðu Xorn að guði sínum aldrei,
Stóðu á sínu stærsta, viku ei undan,
Storkuðu henni, að flýja. Eða féllu —
Svo liafa þeir í Ritning sinni ritað.
Hugur sá ei kviði með þér, Courmont,
Langa ferð að lifa, um aðra heima,
Þar sem landa-leitin væri gerð til
Fegurra lífs og fullkomnari þroska.
XI. —Hvað sem sker, þii lieldur við mig heitið!
Löngu eftir okkar dag hér, munu