Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Síða 79
HRAKNINGAR MAELDUNBS.
45
Á Islandi’ er hngurinn lieima. —■ —
Nú trú mín á Island og íslenzka þjóÖ
Er endurfædd—lireinsuð í reynslunnar glóð,—
Eg sé það sem suma’ er að dr&yma.
Því nú sé eg lífæð, er landið mitt á, —
Sé ljóskrýnda, tármilda Fjallkonubrá
1 öndvegi alfrjálsra þjóða.
Sé fornaldarlietjur sem framtíðarmenn,
Sé frægð þeirra, drengskap og menningu enn
Sem óðal þitt, ættlandið góða!
Jónas A. Sigurðsson.
Hrakningar Maeldunes.
írsk þjðSsaga frá 700 A. D.
Eftir TENNYSON.
I.
Eg fór meS goðorð á feSraleifö,--------
Hann föður minn heitinn vó.----------
Eg safna'öi liði og sór þess eið,
AS svifta ’ann heilaþró.
Og allir voru þeir kónga kyns
Mjög konungleg sveit og hörð,
Og ættgöfgi þeirra allra spratt
Frá elztu þjóðum á jörð.
Hver jafnoki þeirra að hetjuhug
Er hrósa vor sagnrit merk,
Og heldur vildu þeir falla á fold
En fremja nein hermdarverk. —
— En hann bjó í úthafs eyju,
— Vér ýttum knerri þann veg—,
Er degi’ áður feldi föður minn
Enn fæddist í heiminn eg.
II.
Vér lentum viS úthafs eyna,
0<=>0
Hann eg þar á ströndu sá.---------
I vindhviðu burt vér bárumst
Um breiðfeðman reginsjá.
III.
Vér þágum höfn við Þagnarey,
En þektum engin spell:
Að þögull sær við þögla strönd
í þagnargildi féll;
í sólargeisla glitra ár
Er gleymdu fornum söng,
Of þrumulaus þar fossinn féll
Um fjöll, í gljúfraþröng;
Þar aldrei söng við sedrustrén
Hinn svali fjallablær,
Né furutréð, á fjallaklöpp
Er feikna þroska nær;
Um sólarheima svífur hljótt
Án söngva lævirkinn;;
Ei galar hani, grenjar naut,