Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Síða 81

HRAKNINGAR MAELDUNES.
47
Þar suöræn melón skein;
Frá sævarströnd um alla ey
Lá óskift fíkju-rein;
Sem öndvegi úr gulli ger
Þar gljá viö ilmloft fjöll,
En gullnar perur, plómu-skraut,
Þau prýddu og þöktu öll;
Þar rauð sem skarlat ríktu ber,
En rekka aö þeim dró:
Að ölteitinnar eitraö vín
í ávöxtunum bjó;
Hin efsta gnípa úr eplum var
Svo enginn stærri sá,
Um rúm þau börðust, blésu út,
Svo blað var hvergi að sjá;
En mjúk og rauð sem meyjar vör —
— Sem meyjar kinnin rjóð, —
Þau ikveiktu, þegar kvölda tók,
Þá kynja sólarglóð. —
Hér dvaldist okkur daga þrjá,
En drógum sverð úr skeið;
í ofdrykkjunnar æði vó
Hver annan, vigdrótt reið.
Eg skildi þá með oddi og egg
Því ölföngin lét eg kyr,
Á föðurlát eg minti menn, —
Um mar þá rann á byr.
VII.
Vér komum næst að Eldaey:
Á eldborg stefndi far,
Þvi eldmökkinn úr efsta tind’
Við yztu stjörnu bar;
Oss heillaði sú ginnhelg glóð,
Vér gengum sem ölvuð sveit,
Því skalf og nötraði náströnd sú
Sem negg, er dauða hneit.
En auk þess reyndist ölteit sveit
Af aldinum, svo menn
í gýgsins hlupu bálið bjart,
Á brott við sigldum enn.—
Þá neðan sjávar sáum ey
— Því særinn lofttær var—:
í djúp það mændum, —• Eden er
Sízt unaðslegra’ en þar!
í friðarbogans hulda heim
Hin horfna sæla bjó,
Um þöglar hallir andar ilm
Og eilíf drauma-ró ! —
Þrír afbragðsmenn úr okkar hóp
— Mér enn við hugur ’rís—
Er hlupu um borð í hafsins djúp,
Sú hrundi paradís.
VIII.
Vér námum land við Nœgtaey:
Þar nálgast himinn jörð,
Og árdagssólin sefamund
Oss sendi’ í skýjagjörð;
Og hverjum manni, er hvíld'ans þraut,
Sú hönd gaf nægta arf,
Unz stritlaus dagur dýrðarlands
í djúpi Vesturs hvarf. —
Sem alsæl börn á berjamó
Þann bikar tæmdum við!
Um forna sungum frægðaröld
Og feðra hetjusið; —
Á brimsins horfðum hrikaleik
Og hlýddum lækjarnið;
Um álfakónga, Edduskáld
Og Æsi kváðum við. —
Er tímar liðu oss leiðast tók
Og lið mitt varp oft önd,
Unz Nægtaey varð sveitar svarf
Og sólbjört morguns hönd. —
Því óvinur hér enginn fanst,
Oss eyjan frjósöm laut;
Vér knetti og steinum hrundum hratt
Svo hátt í knatttré þaut;
Vér lékum stríð, sá leikur var
Þó lífs vors hættuspil, —
Því feigð og styrjöld fylgdu oss,—
Vér flúðum um sævarhyl.