Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Qupperneq 102
68
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLBNDINGA
og deyddur ungi og eggiS soðiÖ,
geti margfaldað fýlunga-'kynið.
Iieldur mun því vera liáttað eitt-
hvað á þessa leið: Fýlar eiga
heima víðsvegar um Ishafsstrend-
ur og eiga víða við ill kjör að búa.
Það er eðlilegt, að þeir leiti þang-
að, sem hetra er og þar sem fé-
iagsskapur er mikill, fjölbreytt-
ara líf og skemtiiegra, eins og í
fuglabjörgunum undir Eyjafjöll-
um, í Vestmannaeyjum og víðar
hér landi og á Suðureyjum. Þeir
leita þangað lir fásinninu í isinni
strjálbygðu sveit norður við Ull-
arserk á Grænlandi—Ahgmagsa-
lik. o.s.frv. Þeir leita til fugla-
bjarganna á Islandi, þar sem vist-
legra er að vera, og þar sem fugla-
gargið er mest. Öldungis eins og'
sveitafólkið sækir í kaupstaðina.
Alt af man eg eftir björgunum
isunnan við Vík í Mýrdal, livað
þau eru snotur, skreytt af hvann-
stóði frá rótum upp á stalla.
Iíver er það, sem hefir gróður-
sett alla þessa hvönn ? Hún er
sumstaðar svo þrekvaxin, há og
þéttvaxin, að erfit gengur að ná
iil fýlungans. Eg ispurði um
þetta í Vík, en enginn gat svarað
nema eg sjálfur. Krummi borð-
ar hvannarfræ og meltir stundum
illa. Hann kemur að istela eggj-
um, “það sem eftir sat” er stund-
um á við gullskóinn. Sjálfur fýll-
inn borðar ekki hvönn, -segja
kunnugir. Vindurinn dreifir líka
fræinu um bjargið. Nóg er af
dritinu, sem fræið loðir við, og
ber það síðan margfaldan ávöxt.
Auk hvannarinnar er annað,
sem prýðir björgin. Það er (með
respekt að melda) þetta drit sjálfs
fýlungans. Með því hefir hann
málað bjargvegginn á. stórum
blettum. Allavega einkennilegar
myndir sjást þar á víð og dreif í
hvanngrænum römmum. Eg horfði
á þær lengi, bæði í kíki og með
berum augum, og eg dáðist að
myndunum, því þær mintu mig á
listaverkin sumra okkar ungu
málara, er eg liafði séð á mynda-
sýningunni í Eeykjavík, og sum-
ar þeirra tóku þeim jafnvel fram
ig voru verðlaunaverðar. Fýl-
unginn hefir þaÖ áreiðanlega til,
að geta verið bæði “fútúristi*’ og
“kúbisti” þegar hann vill.