Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Síða 116

82
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ISLENDINGA
Eiglnlega hefir Snorra stöðug’t
veitt betur í öllum þeirra við-
skiftum. Skúla er því heldur
þungt í iskapi til hans. Verst af
öllu er þó, ef hann eignast aðra
eins ágætis jörð og Háls og allan
auðinn með. En hvað er líklegra,
ef Gyða slíyldi nú ekki taka hon-
um og deyja bamlaus og mann-
laus!
En eitt er þó verst af öllu.
Hann er alls ekki laus við þann
grun, að Snorri líti hýru auga til
fóstursystur siimar og ungu bú-
stýru. Hann veit, að Snorri er
sá maður, isem stendur á sama
livort kærastan á eina krónu eða
tugi þúsunda, ef honum að eins
líkar stúlkan. Snorri hefir svo
oft sagt það í sinn hóp, og þá um
leið storkað Skúla, og sagt, að ef
einliver byggi til beinakerlingu
úr gulli, þá skyddi hann ábyrgj-
ast að Skúli bæði hennar.
Það er ekki svo leiðis, að hann
elski Ingu, en hann má ekki rnissa
hana frá búinu. Ivaupið eigin-
lega ekki neitt, en bústjórn henn-
ar öll liin bezta.
Nú. — 0g eiginlega finst honum
að hann geti ekki vitað af henm
í faðmlögum Snorra — helzt ekki
í faðmi nokkurs manns. En auð-
vitað hlýtur þetta að vera maka-
laus heilaspuni hégómlegustu eig-
ingirni. Líklega er honum hlýtt til
hennar eins og bróður til systur.
En nú er hann kominn heim á
hlaðið.
Hann kastar lrunnuglegri kveð ju
á Snorra, og bindur kest sinn við
hringinn í stjakasteininum.
—Þú munt ætla langt að fara,
svona vel ríðandi og uppdubbað-
ur, mælti Snorri, með gletnis-
spurningu í augum og háðbros á
vömm.
Skúli verður hvimsa við þessar
kveðjur og’ seinn til svars. Hon-
um vefst tunga um tönn að gera
strax orð eftir húsfreyju. í stað
þess fer hann í mesta ákafa að
ræða um veðrið og heyskapinn og
búskaparhorfurnar, en lætur ei
uppi erindi sitt og gerir ekki boð
fyiúr neinn.
Snorri er hinn ræðnasti. En
þegar honum þykir úttalað um
almenn tíðindi, segir hann kank-
vís:
—Þú hefir annars ekki ætlað
iengra í bili, fyrst þú fórst að
binda klárinn?
—Nei, eg eiginlega reið þetta
svona að gamni mínu, af því veðr-
ið er svo gott.
iSkúli bölvar Snorra í lijarta
sínu fyrir að bjóða. isér ekki inn,
eða láta kúsfreyju vita, að hann
væri kominn, án þess hann þyrfti
sjálfur beinlínis að segja honum
að hann hefði komið að sjá hana.
En það skrítnasta af öllu er það,
að Slrúli finnur það vel með sjálf-
um sér, að ef hann liefði ekki kom-
ið í þessum erindum, heldur eitt-
hvað viðvíkjandi búskaipnum, þá
rnyndi hann istrax hafa gert orð
fyrir Gyðu, þótt hann rækist á
Snorra þarna á hlaðinu, án þess
að láta sér bregða hið minsta.
—Það er nú heldur fáanent heima
núna, segir Snorri, — svo eg lield
það verði ekki mikil skemtun fyr-
ir þig liér. Við erurn bara þrjú,
sem ekki fórum til kirkjunnar: