Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1930, Side 84

50
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
Office) Manitoba-fylkis, og var við
það starf þangað til í ágústmánuði
1912. Fluttist hann þá með fjöl-
skyldu sinni til British Columbia og
byrjaði í september, það ár, að vinna
í landskjalastofu þess fylkis; og við
það starf var hann til októberloka
árið 1917.
Eggert kvæntist 1. október 1890,
og gekk að eiga Elínu dóttur Hjör-
leifs Björnssonar og Ragnhildar
Árnadóttur frá Dyrhólum í Mýrdal
í Skaptafells-sýslu; og er hún og
Skúli læknir Árnason í Skálliolti
systrabörn. Þan Eggert og Elín
eignuðust sex börn, sem öll eru á
lífi, þegar þetta er ritað, og eru
þessi; Lawrence A. Johannson, lög-
maður í Vancouver, B. C.; Joseph
S. Johannson í Moose Jaw, Sask.;
Alexander J. Johannson í Winnipeg;
Ellen í Los Angeles, California; og
Ena og Lillian í Vancouver.
Eggert naut alls engrar skóla-
mentunar, en kom sér upp af eigin
ramleik, og var þó einn með allra
ritfærustu íslendingum, og ritaði
ensku frábærlega vel. Hann bar og
gott skyn á stjórnmál þessa lands,
og fylgdist jafnan vel með öllum á-
ríðandi málum, sem á dagskrá voru.
Hann hafði skýra dómgreind, og
glögt auga fyrir öllu fögru, og unni
skáldskap af alhuga, og var enda
sjálfur skáld, þó hann léti lítið á
því bera. Hann var einn með þeim
fyrstu rneðal Vestur-íslendinga, til
að sjá og meta bókmentalegt gildi
hinna ágætu kvæða Stepháns G.
Stephanssonar, og átti góðan þátt
í því, að koma þeim á framfæri. En
það, sem var mest um vert, var það:
að Eggert var frábær mannkosta-
maður, réttsýnn, framúrskarandi
vandvirkur og allra manna vinfast-
astur Um það ber öllum saman,
sem hann þektu. Og dr. Rögnvald-
ur Pétursson segir um Eggert í
hinni ágætu ritgerð, “Þjóðrækins-
samtök meðal íslendinga í Vestur-
heimi”, að hann hafi verið “maður
vel gefin, lipur og gætinn og miklum
bókmenta liæfileikum búinn.” —
seinni árum tók hann lítinn þátt í
félagsmálum íslendinga, enda var
hann að mestu kominn út úr félags-
skap þeirra, eftir að hann fluttist
til Vancouver, B. C., því að þar var
jafnan fremur fátt 'um íslendinga.
Samt veitti hann því ávalt eftirtekt,
sem efst var á dagskrá með þjóð
vorri, bæði hér og heima á íslandi.
íslenzkri tungu og íslenzkum bók-
mentum unni hann, og íslendingur
vildi hann ávalt vera.
Eg sá Eggert í fyrsta sinn vorið
1882 Eg var þá nýkominn austan
frá Nýja Skotlandi, og átti heima
hjá foreldrum mínum á Point
Douglas í Winnipeg. Eg var þá 16
ára gamall, en Eggert á öðru ári
um tvítugt. Hann vann þá við húsa-
byggingar, og bar þar múrsteina og
kalk, og þótti iþað fremur erfitt
verk, því að vinnutíminn var þá tíu
klukkustundir á dag. En á þeim
árum var sjaldan um aðra atvinnu
að ræða fyrir íslendinga í Winnipeg,
en algenga erfiðisvinnu. Og þóttist
liver heppinn, sem gat haft hana
stöðuga. — Eg man eftir því, er eg
sá Eggert í fyrsta sinn, rétt eins og
það hefði verið í gær. Það var á
sólbjörtum sunnudegi í júnímánuöi,
á Point Douglas. Hann var þá til
húsa lijá íslenzkum hjónum, sem
bjuggu í næsta húsi við foreldra
mína. Eg man að Eggert var að