Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1930, Síða 87

EGGERT JÓHANNSSON
53
eftir S. Cobb, jr.; “On to Richmond”
eftir A. F. Grant; “Eldraunin’’ eftir
Chas. Read; “Vladimir Níhilisti”,
eftir A. Rochefort;“Kapitola’’, eftir
E- D. E. N. Southworth, og “Jipi”,
eftir Carmen Sylva. Og þóttu all-
ar þessar sögur vel valdar og skemti
legar, einkum “Kapitola’’, sem varð
sérlega vinsæl. Og fleiri sögur
þýddi hann á íslenzku. Hann frum-
samdi og nokkrar smásögur á ís-
lenzku á síðari árum, og birtust
fyrir víst tvær af þeim í Tímariti
Þjóðræknisfélagsins undir stöfun-
um: “E. J. V.” Á ensku ritaði hann
einnig greinar við og við, sem birt-
ust í ýmsum hérlendum blöðum
undir dulnefninu “Windheim’’. Og
hann þýddi á ensku fáein stutt ís-
lenzk kvæði, og eitt þeirra var:
“Þó þú langförull legðir sérhvert
land undir fót”, eftir Stephan G.
Stephansson, og fæ eg ekki betur
séð, en að sú þýðing sé fyrirtaks
góð. — Árið 1902 skrifaði Eggert
langa og ágæta ritgerð á ensku um
hókmentaiðju Vestur-íslendinga, og
ætlaði hann í fyrstu að láta hana
hirtast í tímariti, sem gefið var út
í Ontario. En þegar til kom, hætti
hann við að senda hana, og hefir
hún aldrei verið prentuð, svo eg
viti. — Eggert var skáld í insta eðli
sínu. Hann var ef til vill ekki svo
uiikið ljóðskáld sem sagnaskáld, þó
hann að vísu bæri manna bezt skyn
a Þ*r tegundir skáldskaparins; en
hann var leikritaskáld svo gott, að
óvíst er að nokkur íslendingur, sem
sjónleik hefir samið, hafi verið
gæddur meiri gáfu í þá átt. Og
leiklistina skildi hann frábærlega
vel og hafði af engu meiri unun, en
að horfa á góðan leik.
En á bezta skeiði æfinnar var
Eggert svo bundinn við blaða-
mensku og önnur opinber störf, að
hann hafði engan tíma til að sinna
skáldskapnum; og þess vegna ligg-
ur svo lítið eftir hann af frumsömd-
'um skáldverkum. Hann reyndi
aldrei mikið til að koma þeim á
framfæri, og hefir, ef til vill, á síð-
ari árum eyðilagt handritin að þeim
leikritum, sem hann samdi í æsku.
En hann unni íslenzkum skáldskap
af heilum hug, og studdi að því
manna bezt, einkum meðan hann
var ritstjóri “Heimskringlu’’ og
“Aldarinnar”, að vestur-íslenzk
skáld og hagyrðingar gætu birt ijóð
sín og sögur í blöðunum. Og það
er rétt, sem Stephan G. Stephansson
segir í hinu fallega kvæði, er hann
orti til Eggerts vorið 1913, og prent-
að er í “Andvökum’’ (4. bindi):
“Það hvílir svo á samvizkunum
flestra:
Ef satt sé greint, þá liggi efst á
baug,
Þú hafir fleytt því fyrsta og skásta,
vestra,
Sem forðað gat, við yrðum helzt að
draug.”
Og Eggert var það meðfætt, að
vilja láta gott af sér leiða, og vilja
hjálpa þeim, sem börðust fyrir góðu
málefni og áttu í vök að verjast. En
hann var maður yfirlætislaus og
kærði sig lítið -uin, að það væri í há-
mælum haft, sem hann gerði öðr-
um til greiða og lijálpar; og þess
vegna lá það oftast í þagnargildi.
Eða eins og Stephan segir í kvæð-
inu til hans: