Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1930, Side 91

57
EGGERT JÓHANNSSON
hluta sakir má telja í fremsbu röð
íslenzkra kvenna hér vestan hafs.
Hún er sérlega vel að sér til munns
og handa, og kann svo vel til hús-
stjórnar, að hún á fáa sína líka.
Heimili þeirra Eggerts og Elínar var
ætíð fyrirmyndarheimili. Börnin
voru gáfuð og myndarleg og hátt-
prúð. Og Eggert var mikið um það
hugað, að þau gætu mentast sem
allra hezt; enda hlutu þau öll góða
mentun og stunduðu nám við æðri
skóla. Elzti sonurinn, Lawrence,
útskrifaðist frá Manitoba háskólan-
um vorið 1913, og las lögfræði hæði
í Manitoba og British Columbia, og
hefir gegnt málafærslustörfum í
Vancouver um langt skeið, og er nú
meðiimur eins elzta lögfræðingafé-
lagsins þar. Hinir synirnir, Joseph
og Alexander, náðu einnig háskóla-
mentun og eru í miklu áliti, og hafa
lengi haft mikilsvarðandi störf á
höndum. Þeir Lawrence og Joseph
voru í Canadahérnum í stríðinu
mikla, og var Lawrence lautinant í
flughernum (Royal Flying Corps á
Englandi). — Allar dæturnar náðu
úárri skólamentun, og læröu jafn-
framt hraðritun. Ellen, elzta dótt-
ú’in, er gift Roane Thorpe lögmanni
í Los Angeles í California; en þær
Ena og Lillian eru ógiftar og eru
újá móður sinni í Vancouver.
Lau ár (1912—16), sem eg dvaldi
í Vancouver, B. C., átti eg heima
skamt þaðan, sem Eggert bjó, og sá
eg hann iðulega. Hann var vanur
að koma heim til nún á sunnudög-
'um, því að um aðra daga var ekki
að ræða. Hann vann alla virka
úaga á landskjalastofunni í New
Westminster. Liði einhver helgi-
úagur svo að eg sæi hann ekki, þá
fanst mér, að eg hafa mikils mist.
Svo vænt þótti mér um hann, og
svo mikla ánægju hafði eg af að
tala við hann. Til hans leitaði eg oft
ráða, um eitt og annað, og bar ótak-
markað traust til hans, því að hann
reyndist mér eins og bezti bróðir frá
því fyrsta til liins síðasta. Hann
var hjartfólginn vinur minn og
sannur velgerðamaður. — Eg man
eftir því, að hann hafði sérstakt yndi
af því, að ganga um vissar stöðvar
í Vancouver og grendinni, eins og til
dæmis: Stanley Park (lystigarðinn
fræga), Litlafell, Shaughnessy-hæð-
ir og Point Grey. Hann var röskur
göngumaður og virtist ekki taka það
nærri sér, þó hann gengi margar
mílur hvíldarlaust. Og þó við fær-
um sömu leið aftur og aftur, þá gat.
hann altaf bent mér á eitthvað nýtt,
sem eg hafði ekki áður tekiö eftir.
Einkum þótti honum fallegt útsýn-
ið frá Litlafelli. Og fjöllin fyrir
norðan Burrardfjörðinn voru í hans
augum undrafögur og tilkomumik-
il, og þau mintu hann á viss fjöll á
íslandi. Hann elskaði þetta land,
en þó einkum Kyrrahafsströndina,
af því að þar var mild veðrátta og
stuttur vetur, og af því að þar voru
svipmikil fjöll og frjósamir dalir. og
grænir skógar, svalandi f jallaloft og
hressandi hafgola; og hann trúði
því staðfastlega, að Canada ætti
mikla og bjarta framtíð. En þó
honum þætti svona vænt um þetta
land, þá unni hann íslaudi þrátt
fyrir það.
Eg man það glögt, þegar Stephan
G. Stephansson kom vestur á Kyrra-
hafsströnd í febrúarmánuði 1913.
íslendingar í Voncouver höfðu boð-
ið honum þangað vestur, til þess að