Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1930, Side 92

58
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISPÉLAGS ÍSLENDINGA
vera í miðsvetrarsamsæti því, er ís-
lenzka félagið “Kveldúlfur” (í Van-
couver) stofnaði til, þá um vetur-
inn. Þá var hann um tíma gestur
Eggerts Jóhannssonar. Kornu þeir
oft til mín um það leyti, og var yndi
að hlíða á tal þeirra. Stephan hafði
einu sinni áður heimsótt mig, og þá
var Eggert líka með honum. Það
var haustið 1908, þegar Steplian
ferðaðist um bygðir íslendinga, bæði
í Bandaríkjunum og Canada, og las
upp kvæðaflokk eftir sig. Þá átti
eg heima í Manitoba. — Þann tíma,
sem Stephan dvaldi í Vancouver,
voru þeir Eggert og hann mikið
saman. Og nokkru áður en Ste-
phan fór lieimleiðis, flutti hann
kvæði, sem hann hafði ort til Egg-
erts. Það var í samsæti, sem liald-
ið var eitt kvöld í liúsi Þorsteins S.
Borgfjörðs, sem líka var góður vin-
ur Stephans. Það samsæti var eitt
liið ánægjulegasta, sem eg man eft-
ir. Að líkindum hefir Stephan ver-
ið búinn að láta Eggert vita, að
hann ætlaði að flytja honum kvæði
þetta kvöld, en ekki lét Eggert það
í ljós á nokkurn hátt. Stephan
flutti kvæðið snildarlega, en Eggert
hlýddi á með mikilli eftirtekt, en á
andliti hans sást engin breyting frá
því, sem maður átti að venjast. Og
þó var hann í hjarta sínu hrifinn af
kvæðinu; en ekki sarnt svo að skilja
að hann áliti sig verðskulda það lof,
sem í kvæðinu var fólgið; heldur
vegna hins: að hann fann svo vel
hinn hlýja og einlæga vinarhug,
sem skáldið bar til hans — skáldið,
sem hann áleit í langfremstu röð
allra íslenzkra skálda. En hann
hafði stjórn á geðshræringum sín-
um og tilfinningum, og lét þær sjald-
an í ljós á almannafæri. Eg sá hann
aldrei öðruvísi en stiltan, glaðan og
viðmótsþýðan. — Hingað til hafði
Eggert aldrei verið þakkað opinber-
lega fyrir hið rnikla og góða starf
hans í þarfir vestur-íslenzkrar
blaðamensku. Viðurkenningin frá
vestur-íslenzkum almenningi var
svo undur hægfara og lét hljótt um
sig. En Stephan G. Stephansson sá
og skildi kosti Eggerts Jóhannsson-
ar og kunni að meta það, sem hann
(Eggert) hafði gert fyrir Vestur-
íslendinga; og því kvað hann til
hans hið gullfagra kvæði, er hann
flutti í samsætinu í Vancouver í
marzmánuði 1913. Það endar
svona:
“Þér óskar heilla æskan fagurlokkuð,
Og elli-reynslan, vösk en kalinhærð.
Þær kannast við, þú varst þeim báðum
nokkuð,
Alt vinhollara en þökkin sem þú færð —
En trú þvi samt, að ljóðin okkar langa
Að iáta að þeim, sem unnu oss fyrir gýg,
Og vita engan þann til grafar ganga
Með gæfu sinnar leynt og óbætt víg.
“Þú væntir þér, í haustins skugga hljóðu,
Að hverfa inn, svo lítið beri á,
Þú varpar um þig vorsins ljósa-móðu,
Er vestan-þíðan stafar fjöllin blá —
Er um vor höfuð hálfar aldir kvelda,
Þá hallar nótt, af stigum ljóss og sanns,
Og þá fer senn að byrja að aftur-elda
Um efstu sporin hógláts snildar-manns.”
Haustið 1917 hætti Eggert að
starfa á landskjalastofunni í New
Westminster, B. C,; og eftir það
hafði hann enga stöðuga vinnu. —
Æfikvöld hans var kyrt og bjart, og
hann undi sér meðal bóka og blóma
og barnanna sinna síðustu árin,
sem hann lifði. — Þann 30. dag des-
embermánaðar 1929 andaðist þessi
góði og elskulegi maður, að heim-
ili sínn (1075 West llth Avenue) í
Vancouverborg, á sjötugasta aldurs-